รุ่งทิวาเก็บของลงใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก ข้าวของเพียงน้อยชิ้นที่เธอเอาติดกายไปด้วย ทันทีที่หญิงสาวเดินลงบันไดบ้านมา คุณป้าแม่บ้านที่มองเห็นถึงกับรีบเดินเข้ามาหาพร้อมกับถามไถ่ด้วยความสงสัยและแปลกใจอยู่มาก
“คุณรุ้งจะไปไหนเหรอคะ ทำไมมีกระเป๋าเดินทาง?”
“พอดีที่มหาวิทยาลัยเขาจะออกค่ายอาสาค่ะป้า รุ้งเลยต้องเอาของไปด้วยเยอะหน่อย เพราะต้องไปต่างจังหวัดหลายวัน”
“อ๋อ งั้นเหรอคะ แล้วจะทานข้าวก่อนออกไปหรือเปล่าคะ?”
“คงไม่หรอกค่ะป้าเดี๋ยวไม่ทันรถ ขอรุ้งกอดป้าหน่อยได้ไหม”
แม่บ้านที่ช่วยดูแลเธอมาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่อ้ารอแขนรับ รุ่งทิวาโผเข้าหาโอบกอดคนตรงหน้าอยู่นานสองนาน ไม่อาจกักเก็บน้ำตาที่ปริ่มท่วมดวงเอาไว้ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณรุ้ง?”
“เปล่าค่ะ ขอบคุณป้าอารีมาก ๆ เลยนะคะที่ช่วยเหลือและดูแลรุ้งมาตลอด”
“จะมาขอบคุณป้าทำไมกัน มันเป็นหน้าที่ของป้าอยู่แล้ว”
รุ่งทิวาโอบกอดคน
