ชะตารักสามีใจร้าย

กระจกบานใหญ่สะท้อนหญิงสาว เธอหมุนตัวไปมาหน้ากระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อยบนร่างกายตัวเอง ชุดสวยสง่ารวมทั้งหน้าผม แม้ว่าทุกอย่างจะเพอร์เฟ็คไร้ที่ติ แต่แววตาที่ไร้ประกายของเธอยังฉายความไม่มั่นใจ แต่ก็ต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็พบว่าใกล้ถึงเวลาที่ ‘เขา’ จะมารับแล้ว วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานหนึ่งปีของเธอและสามี เราสองคนนัดกันว่าจะไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารในวันครบรอบนี้ แม้ว่าจะอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ อีกฝ่ายออกไปทำงานตั้งแต่เช้า ลูกแก้ว เดินออกจากห้องแต่งตัวพลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดต่อสายหาเขา ไม่นานปลายสายก็กดรับ ฝ่ามือเปียกชื้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของ ‘สามี’ ตัวเอง (มีอะไร?) เขามักจะรับสายด้วยประโยคนี้เสมอ “คุณจะมารับแก้วกี่โมงคะ” (ฉันไม่ได้ไปรับ) “แต่เมื่อเช้าคุณบอกว่าจะมารับแก้วหลังเลิกงานหนิคะ” (ใจคอเธอจะให้ฉันขับรถวนไปมาจริง ๆ หรือไง?) “...” (ฉันแค่พูดออกไปแบบนั้น ถ้ามาเองไม่ได้ก็แคนเซิล) หญิงสาวกัดฟันแน่นเมื่อได้ยินประโยคของเขา เธอกลอกสายตาไปมาเพื่ออัดอั้นอารมณ์ภายในใจของตัวเอง “ค่ะ แก้วจะไปเอง แล้วเจอกันนะคะ” ติ๊ด อีกฝ่ายเป็นคนกดวาง มือบางลดโทรศัพท์ลงมาก่อนจะกดเข้าแอปพลิเคชันเพื่อเรียกรถ...ไม่ใช่ปัญหาเลยที่เธอจะเดินทางไปเอง เพราะที่ผ่านมา เธอมักจะเดินทางไปไหนมาไหนเองคนเดียวอยู่แล้ว เธอทำเองได้ทุกอย่าง แต่เรื่องเดียวที่ทำไม่ได้คงจะเป็นเรื่องขับรถ ลูกแก้วขับรถไม่เป็นจึงไม่มีรถยนต์ใช้เป็นของตัวเอง เธอมักจะใช้บริการเรียกรถจากแอปฯ หรือไม่ก็โบกแท็กซี่ ไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่ที่ลูกแก้วโทรไปถามเขาว่าจะมารับตอนไหนก็เพราะเมื่อเช้าอีกฝ่ายไม่ได้พูดแบบเมื่อกี้ ‘ตอนเย็นเตรียมตัวไว้ด้วย เลิกงานแล้วฉันจะมารับ’ ‘รับไปไหนคะ?’ ‘วันนี้ครบรอบแต่งงานหนึ่งปี หรือจำไม่ได้?’ ‘แก้วจำได้ค่ะ แต่ไม่เข้าใจว่าคุณจะมารับแก้วไปไหน’ ‘กินข้าวเย็น’ ‘...’ ‘เตรียมตัวไว้ด้วย อย่าให้ฉันต้องมารอ’ ‘ค่ะ’ เธอตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ และก็ไม่มีเหตุจำเป็นที่ต้องเลี่ยง ในเมื่อเขาต้องการออกไปกินข้าวกับเธอในวันครบรอบแต่งงาน ลูกแก้วก็ไม่ได้ขัดขืน เธอเตรียมตัวก่อนเวลาเพื่อที่ว่าเขาจะได้ไม่ต้องมารอ ทว่าเมื่อครู่ที่เธอโทรไปและได้คำตอบกลับมาแบบนั้น เถียงไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าเธอก็โมโหอยู่ในใจ... เขามักจะทำแบบนี้เสมอ...คนที่ขึ้นชื่อว่าสามี ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายกระทำแบบนี้ต่อกัน 18.30 น. เขาเลิกงานห้าโมงตรง แต่ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้ว ยังไม่มีวี่แววที่เขาจะมาถึง ตอนนี้ลูกแก้วนั่งรอที่โต๊ะวีไอพีในภัตตาคารชื่อดัง เขาจองโต๊ะเอาไว้แล้วจริง ๆ นั่นแปลว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะมาอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมป่านนี้ยังมาไม่ถึง ลูกแก้วลดโทรศัพท์ลงอีกครั้งเมื่อเข้าสู่บริการฝากข้อความ...เขาปิดเครื่อง บนใบหน้าหญิงสาวฉายความกังวลเล็กน้อย ลูกแก้วคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขาหรือเปล่า จนกระทั่งผ่านไปอีกพักใหญ่ หญิงสาวนั่งรอสามีของตัวเองรวมทั้งหมดสองชั่วโมงเต็ม จากแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงก่อนหน้านี้หายไปจนหมด เพราะเธอได้โทรหาเลขาส่วนตัวของเขา และอีกฝ่ายบอกว่าตอนนี้สามีของเธอกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานที่บริษัท และยังไม่มีวี่แววที่เขาจะลุกออกมา ลูกแก้วจึงนั่งรอเงียบ ๆ ไม่พยายามติดต่ออีก เพราะเธออยากรู้ว่าเขาจะมาตอนไหน และตอนนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มตรงแล้ว “คุณผู้หญิงจะสั่งอาหารเลยไหมครับ?” บริกรเดินมาหาเธออีกครั้งและถามขึ้น และครั้งนี้ลูกแก้วพยักหน้าเพราะเธอคิดว่าตัวเองไม่ควรรออีกแล้ว และเธอก็หิวมากด้วย เมนูถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของเธอ และเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม คนตัวเล็กเงยหน้ามองก็พบกับใบหน้าเรียบตึงของชายหนุ่มที่อายุมากกว่าเธอสามปี สีหราช หรือ สิงห์ สามีของเธอ เขามาถึงแล้ว เจ้าของร่างกายสูงใหญ่ล่ำสัน หน้าตาหล่อเหลาดุจพระเจ้าสร้าง ไร้ที่ติไปเสียทุกอย่าง ทั้งใบหน้า รูปร่าง ท่าทาง มือหนาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปลดกระดุมเสื้อสูทของตัวเองออก จนเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในที่กระดุมแหวกจนเห็นแผงอกหนา นัยน์ตาเรียบนิ่งของสีหราชจ้องมอง ‘ภรรยา’ อย่างไม่พอใจ “จะสั่งอาหารโดยไม่รอฉันงั้นเหรอ?” เสียงทุ้มแข็งกระด้าง ลูกแก้วที่ทำท่าจะเปิดเมนูก็หยุดนิ่ง “แก้วนึกว่าคุณจะไม่มาแล้ว เลยจะสั่งอาหารค่ะ แก้วหิว” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าแววตาฉายความไม่พอใจเช่นกัน สีหราชเห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา “ฉันจะไม่มาได้ยังไง ต้องมาสิ” “...” “เพราะวันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ” “เรื่องอะไรคะ?” “กินก่อนแล้วค่อยคุย” เขาจัดการเปิดเมนูและยกมือเรียกบริกรเพื่อสั่งอาหาร ลูกแก้วเห็นแบบนั้นก็สั่งของตัวเองเช่นกัน รอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ทั้งสองต่างคนต่างรับประทานอาหารในจานของตัวเอง ไม่มีบทสนทนาหลังจากนั้น ราวกับคนทั้งคู่ไม่รู้จักกัน...จนกระทั่งทานอาหารเสร็จ สีหราชก็เรียกบริกรมาเก็บจานในตอนนี้ทันที ลูกแก้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก เพราะปกติเมื่อทานเสร็จ ก็จะเช็คบิลและลุกจากโต๊ะเลย ไม่จำเป็นต้องเรียกให้พนักงานมาเก็บโต๊ะตอนที่ยังนั่งอยู่...เว้นแต่ว่า เขาต้องใช้พื้นที่บนโต๊ะ และก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เพราะเมื่อโต๊ะตรงหน้าถูกทำความสะอาดเรียบร้อย กระดาษหนึ่งใบก็วางลงทันที ลูกแก้วหลุบสายตามองกระดาษใบนั้นดี ๆ ก็พบว่าตรงหัวของมันพิมพ์ด้วยหมึกสีดำชัดเจนว่า ‘ใบสำคัญการหย่า’ ราวกับก้อนหนัก ๆ แล่นขึ้นมาจุกอยู่ตรงลำคอของหญิงสาว เธอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดพลางเงยหน้ามองเขาสลับกับกระดาษบนโต๊ะ “นี่มันอะไรคะ?” เธอถามออกไปเพราะอีกฝ่ายเอาแต่นั่งกอดอก ลำตัวยืดตรงโดยเฉพาะลำคอ สีหราชทำเพียงกดสายตาราวกับผู้ที่อยู่เหนือกว่ามองเธอ “อ่านไม่ออกหรือไง?” “ออกค่ะ แต่แก้วไม่เข้าใจ” “ฉันต้องการให้เธอเซ็นมัน ใบหย่า” “...” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา เขาขอหย่า ในวันครบรอบแต่งงานหนึ่งปี สองมือเล็กกำแน่นบนตักของตัวเอง ลูกแก้วหายใจไม่ทั่วท้อง แต่เธอก็พยายามกักเก็บสีหน้าของตัวเองเอาไว้ “หย่าเหรอคะ คุณก็รู้ว่าแก้วทำแบบนั้นไม่ได้” “ทำไมจะทำไม่ได้?” ชายหนุ่มถามกลับ เขาเลิกคิ้วเข้มของตัวเองขึ้น ในขณะที่หญิงสาวจ้องเขม็งมาด้วยแววตาที่สั่นระริกและแดงก่ำ “แก้วหย่าไม่ได้” “หึ เพราะไม่มีเงินมาใช้คืน หรือเพราะเธอรักฉันถึงไม่ยอมหย่า?” “...” “ตอบมาสิลูกแก้ว” คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น ขบกัดจนรับรู้ถึงรสชาติเฝื่อน ๆ ของเลือด “แก้ว...” “...” “ไม่มีเงินมาใช้คืนค่ะ” เธอตอบออกไปพร้อมกับหลุบสายตามองมือบนตักของตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนตรงข้าม สีหราชกำลังหัวเราะเยาะเธอ...อย่างที่เขาชอบทำมาตลอด เขาเกลียดเธอ เพราะเธอเป็นตัวปัญหาและตัวน่ารำคาญที่สีหราชไม่สามารถสลัดพ้นไปสักที ชายหนุ่มจ้องหน้าภรรยาตัวเอง อีกฝ่ายเลือกที่จะบอกว่า ‘ไม่มีเงินมาใช้คืน’ แทนที่จะบอกว่า ‘รักเขา’ นัยน์ตาที่ฉายความสนุกเมื่อครู่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นดุดัน เขาจ้องหน้าเธอพลางบดกรามแน่น ก่อนจะดันกระดาษบนโต๊ะไปตรงหน้าลูกแก้วอีกครั้ง เพื่อตอกย้ำว่าเขาต้องการให้ลูกแก้วเซ็นมัน “ฉันเบื่อ โคตรเบื่อเธอเลย อยากหย่าให้มันจบ ๆ และฉันต้องการเงินคืน ไม่ได้ต้องการตัวเธอ” “...” “ครบหนึ่งปีแล้วที่แม่เธอบอกว่าจะหาเงินมาใช้คืน ไหนล่ะเงิน? ยังไม่เห็นวี่แวว”