“เป็นยังไงบ้างลุงสมปอง”
เมื่อลุงสมปองวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาหา แม็กซิมัสก็รีบถามออกไปอย่างร้อนใจทันที
“ปัญหาเดิมๆ น่ะครับ”
ลุงสมปองยื่นใบกาแฟที่ตัวเองเด็ดติดมือมาให้แม็กซิมัส
“ราสนิม” แม็กซิมัสพึมพำในลำคอ เมื่อเห็นจุดสีส้มคล้ายกับสนิมเหล็กอยู่ใต้ใบกาแฟ
“ใช่ครับ ราสนิม เป็นหลายสิบต้นเลยครับ”
ลุงสมปองรีบรายงานต่อ
แม็กซิมัสถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามลุงสมปอง
“ก่อนที่ผมจะกลับมาที่นี่ ลุงให้คนงานฉีดยาป้องกันหรือเปล่าครับ”
“ฉีดครับ นี่กำลังจะฉีดครั้งที่สองอาทิตย์หน้า”
“แล้วทำไมเอาไม่อยู่ แปลก”
“ผมว่าคุณแม็กอย่ากังวลไปเลยครับ เดี๋ยวผมจัดการต้นกาแฟที่เป็น แล้วอาทิตย์หน้าผมจะเป็นคนคุมคนงานฉีดให้ทั่วทุกต้นเองครับ”
“ผมฝากลุงสมปองด้วยนะครับ”
“คุณแม็กอย่าพูดแบบนี้เลยครับ มันเป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำอยู่แล้วล่ะครับ”
แม็กซิมัสระบายยิ้ม ขณะก้มลงมองใบกาแฟที่ติดเชื้อราสนิมอีกครั้งอย่างพิจ
