บ่วงเสน่หาเลขาบำเรอรัก

อยู่ในพื้นที่ของตนเอง...1

“กินข้าวค่ะ เพราะไม่รู้ว่าหลังจากกินข้าวแล้วบอสจะอยู่ในอารมณ์ไหน” ลภิสราเอ่ยด้วยความหวั่นใจ

“ยิ่งพูดยิ่งอยากรู้ ไม่อยากกินข้าวแล้วตอนนี้” เชนเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง

“กินก่อนค่ะ ไม่งั้นไม่พูดจริงๆ ด้วย” ลภิสราก็สวนกลับแบบจริงจังเช่นกัน

“โอเค จะรีบกิน จะได้ฟัง” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจะไม่ยอมพูดแน่นอน

“ดีค่ะ” ในคำว่าดีค่ะของลภิสรามันเจือไปด้วยความกังวล จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอเรื่องบางอย่างกับเขาไป ถ้าผลลัพท์มันออกมาดี เธอก็คงจะมีความสุข ถ้าผลลัพท์มันออกมาแย่ เธอก็ไม่อยากคิดสภาพตัวเองเลย

หลังจากที่ตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารอยู่กว่าสิบนาที อาหารในจานก็หมดอย่างรวดเร็ว เพราะฝ่ายชายต้องการรู้ว่าเรื่องลับลมคมในที่ฝ่ายหญิงต้องการจะบอกมันคือเรื่องอะไร ส่วนฝ่ายหญิงที่ถ่วงเวลาก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเธอคงจะต้องเล่าจริงๆ แล้วสินะ

“คราวนี้บอกได้ยัง หมดเป็นจานแล้ว” เชนเอ่ยถามด้วยท่าทางยียวน มาทำให้สงสัยแล้วก็ไม่ยอมบอกสักที มันหงุดหงิดจริงๆ เลย

“ค่ะ บอกก็ได้ค่ะ” หญิงสาวที่ยังไม่กล้าบอกเขาก็เล่นลิ้นอ้อมไปอ้อมมา เพราะไม่กล้ารับผลของเรื่องที่จะเล่าออกไป

“งั้นก็เล่ามาเถอะ อยากรู้จะแย่อยู่แล้ว” เชนยังคงรอคำตอบของหญิงสาวด้วยความตื่นเต้น

“บอสกำลังจะได้เป็นพ่อคนค่ะ” ลภิสราเอ่ยเสียงสั่น เธอไม่รู้เลยว่าหลังบอกออกไปแล้ว เรื่องราวมันจะจบลงแบบไหน แต่แววตาที่เปลี่ยนไปของเขา ก็เล่นเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้องเลยสักนิด

“เราเคยพูดกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณไม่มีสิทธิ์ท้อง” เชนเอ่ยด้วยความไม่พอใจ นี่เธอไม่เข้าใจหรืออย่างไรว่าเธอเป็นได้แค่ของเล่นของเขา ไม่มีวันที่เขาจะจริงจังด้วย และเขาก็ไม่เคยเอาเปรียบเธอ เขาให้เงินเธอมากมาย จนพอที่หญิงสาวจะตั้งตัวได้ด้วยซ้ำ ต่อให้เธอเป็นของเล่น เธอก็ไม่ใช่ของเล่นที่เขาเล่นฟรี แต่ตอนนี้เหมือนว่าหญิงสาวกำลังตั้งใจที่จะจับเขา เพราะเธอคงไม่ได้พอใจแค่ฐานะผู้หญิงของเขาอีกต่อไปแล้ว