Chapter 5
1513 Words
Chapter 5
Wetter
Malamig ang bugso ng hangin. Matyaga kong pinagmasdan ang bawat alon ng tubig dagat. Maaliwalas ang araw ngunit wala akong maramdamang init dahil sa lamig na dala ng hangin sa dalampasigan.
Gamit ang aking paa, marahan kong ginulo ang mga buhangin sa harapan ko. It's white and clear.
"Ara? Why are you here? Tara! Sama ka sa'min!" tinig ni Hazel ang bumungad sa likuran ko.
Kalaunan, hinarangan ni Hazel ang paningin ko dahilan upang mapatingala ako sa kanya.
In her left side, Dexie busy sipping on her juice while Stacy is in her Right side, looking at me intently like she's studying every detail in my face. Mataman iyon.
Hindi ko magawang tumingin kay Stacy. Ilang sigundo ko lang itong inidlipan saka inilipat ang tingin kay Hazel.
Pakiramdam ko ay mas lalo ko lang sinasaktan ang sarili ko kapag tiningnan ko siya. It makes my heart cut into pieces.
Looking at her eyes makes me realize how fool I am.
Mas lalo lang tumatatak sa isipan ko ang nakita ko kahapon sa kagubatan.
"Dito na lang ako," mahinang wika ko saka binalik ang tingin sa harapan ko kahit natatabunan ng katawan ni Hazel ang malawak na karagatan.
I want to confront her. Gusto kong tanungin sa kanya kung bakit niya ako nagawang traydorin. Pero wala na akong magagawa pa.
We're over in the first place. Wala na akong karapatang tanungin iyon sa kanya gayong tapos na kami ni James. I don't have any right to do that.
Malaya na siya.
Malaya na siyang maghanap ng iba. Malaya na siyang maghanap ng kakaibang kasiyahan na sa akin lang sana niya ipaparanas.
Wala na akong karapatang pakealaman ang buhay ni James, ang buhay niya kasama si Stacy.
She's my bestriend for over three years. Malalim na rin ang pinagsamahan namin kaya sobra akong nasaktan sa nakita ko kahapon sa gubat.
I trust her. Minsan pa nga ay hinayaan kong ihatid siya ni James sa bahay niya tuwing nalalasing siya galing bar. Ganoon kalaki ang tiwala ko sa kanya, oo. Ngunit hindi ko inakalang may namamagitan na pala sa kanila.
Para akong sinaksak sa likuran ng sarili kong mga kamay.
Ang tanga tanga ko!
Maya maya pa'y nakita kong lumapit si James kina Hazel. He's wearing only his boxer. Masaya itong lumapit sa kanila. Saya na matagal ko nang hindi nakikita sa kanya noong kami pa.
He's happy, and I can see it from his eyes and gestures.
Hindi ko lang alam kung maging masaya din ba akong makitang masaya ang minahal kong lalaki.
Now, I'm fully awake. Alam kong hindi na siya masaya nuon pero ako itong mapilit. I beg him to stay kahit alam kong ako lang itong masaya sa aming dalawa.
It's one sided love, I know.
Ang kamay nito'y pumalupot sa balakang ni Stacy. Masaya nilang tinahak ang baybayin kasama Si Hazel at Dexie.
Iniwas ko ang tingin ko sa kanila. Gustuhin ko mang pagmasdan sila hanggang sa makawala sa paningin ko ngunit hindi ko kaya.
Looking at the guy I love together with my bestfriend slowly tearing my heart apart. I cant...
Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa maputing buhangin. Ibinalot ko ang scarf sa leeg ko para maibsan ang lamig mula sa baybayin.
Marahan kong tinahak ang baybayin papalayo sa kung saan sila Stacy. I walk in an opposite from where they are.
Tanaw ko ang mga taong naliligo ngayon sa malinis na dagat. They look so happy at bakas sa kanilang ngiti ang saya.
Pakiramdam ko ay kay tagal tumakbo ng oras. Pangatlong araw ko na ito dito sa isla ngunit pakiramdam ko ay mag-iisang linggo na ako.
Siguro, sadyang nakakabagot lang talaga kapag alam mong ang taong inasahan mong magpapasaya sa'yo dito sa isla ay may kapiling ng iba.
Mabilis tumakbo ang oras kapag masaya ngunit doble naman ang bagal nito kapag malungkot ka. That's what the reality. Masakit mang tanggapin pero iyon ang katotohanan.
Hindi ko na namalayan ang minutong lumipas hanggang sa malayo-layo na rin ang natahak ko. Hindi ko na tanaw ang mga cottages ng isla at nagmistulang duwende ang mga taong naliligo sa dagat.
I don't know if this place still belong to that beach.
Walang ka tao-tao ang nandito. The sands remained white though ngunit halatang nindi ito inaalagaan. Wala ring cottage ang nakatirik dito at tanging ang makakapal na puno ang nakabaybay sa gilid ng baybayin.
I ignore the silence. Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa maramdaman ko unti-unting pagpatak ng ulan mula sa kalangitan. Malalaki ang bawat patak nito dahilan upang makaramdam ako ng kunting sakit sa aking noo.
I cover my head just to avoid being hit by the big drops of rain. Ngunit bago ko pa matakpan ang noo ko ay kaagad kong naramdaman ang bahagyang paghila sa'kin.
Kung hindi ako nagkakamali ay sa kagubatan ang punta ko ngayon. The hand on my wrist is so familiar. Mahaspang ito.
Tiningnan ko siya ngunit tanging ang likurang bahagi lamang ng kanyang leeg ang nakikita ko.
"Sa-saan mo ko dadalhin?" utal na tanong ko.
Hindi ako sigurado pero alam kong sa kagubatan ang punta namin. Makitid ang daan.
"Masyadong malayo kong babalik tayo sa resort kaya mas mabuting dito muna tayo magpapalipas ng oras habang umuulan," patuloy niya akong hinihila papasok sa kagubatan.
Ilang sigundo pa ang nakalipas nang unti-unting nabuo sa isipan ko kung saan kami pupunta. Ang maliit na imahe ng tree house ang unang bumungad sa'kin.
Hindi ko inakalang malapit lang pala ito dito. We used different way. Mas makitid ito kaysa sa kahapon pero mas malapit.
He know every litle way in this forest, huh?
Inalalayan niya akong makaakyat sa tree house. For the second time, muli ko nanamang nasilayan ang ganda ng tree house.
Noong una akong nagpunta dito ay hindi ko masyadong nakita ang totoong ganda ng kabuuang isla ngunit ngayon, kitang kita ko na.
Ang malawak na karagatan ay tanaw na tanaw mo mula rito. Ang kaninang mainit na kalangitan, ngayon binalot na ng makapal at madilim na ulap. I can no longer see the horizon gayong binalot na ito ng makapal na usok. Ang karagatan naman ay naging madilim na rin.
Now I know how rain changes everything in the sea, the way it changes every atmosphere.
Tulad ng mga luha sa mga mata. Everything will change once it will drop.
Napabaling ako sa kanya. Ngayon ay nakatalikod siya sa'kin. Facing the sofa, he gently remove his shirt.
Hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang ipikit ang mga mata ko. I already saw this thing before ngunit ngayon lamang ako nagkakainteres na pagmasdan ang bawat detalye nito.
His back looks so mascular- well, the same as when I first saw him. Bakat na bakat ang bawat kurba nito lalo na nang gumalaw siya. Ibinaba ko ang tingin ko sa pang-ibabang parte ng kanyang katawan, his biceps and hips are perfect. I swallowed hard after seeing it.
He's an ideal man, yes.
Mabilis akong napalingon papalayo sa hubong katawan niya nang humarap siya sa'kin.
Kahit hindi ko na siya nakikita ngayon ngunit alam kong nakatitig pa rin siya sa kung saan ako naroroon.
Ewan ko kung bakit nakaramdam ako ng hiya at pang-iinit.
"The rain may took a bit longer before it'll stop," malamig ang boses niya habang sinasabi iyon kasabay ang paghakbang niya papalapit sa'kin.
Tumayo siya sa tabi ko. We're facing the same direction right now.
I can smell his manly perfume. Mas lalo lang siyang nagmukhang maskulado sa pang-amoy niya.
I closed my eyes just to avoid thinking malicious things. Ewan ko kung bakit hindi mapigilpigil sa isipan ko ang pag-iisip ng maruruming bagay.
Pinilit kong isipin si James at sa ganoon ay mawala sa isipan ko ang lalaking ito ngunit hindi na iyon umobra pa.
He completely swallowed my mind. Wala akong magawa doon kung hindi hayaan na lamang gayong sarili kong utak ay hindi ko na makontrol.
"Oo nga," sagot ko pa kahit alam kong masyado nang matagal ang tanong niyang iyon para sagutin.
Tumingin siya sa'kin. Alam ko iyon dahil naaninag ng peripheral vision ko kung paano niya ibinaling ang kanyang paningin sa'kin. His looks are melting me as usual.
Hindi ko alam kung sa'kin lang ba siya ganito o sadyang ganito lang ba talaga siya kung makatitig sa mga babae na animo'y pagkain na anumang oras ay kakagatin at lalamunin niya..
He stare me for a couple of seconds bago siya nagsalita. "Are you okay?" his voice are cold. Siguro ay dahil sa ginaw.
Sino ba naman ang hindi ginawin. Basang basa ang katawan niya lalo na't wala siyang suot na damit.
I just hummed. Siguro ay alam na niya ang sagot sa sarili niyang tanong.
"You're wet," he said sexily. Hindi ko alam kung bakit biglang nag-iba ang tunog ng kanyang boses sa pandinig ko. It became more cold yet, so enduring. Na parang inaakit niya ako.
Hindi ako sumagot. Nanatili pa rin siyang nakatitig sa akin.
Hindi ko alam kung ano ang nais niya.
"Let's make it more wetter then," halos pabulong niya iyong sinambit pero tumatak iyon sa pandinig ko.
- Writer
