ตอนที่ 1 .1 คิดดีแล้วใช่ไหมไอ้หนู
1225 Words
ตอนที่ 1.1
คิดดีแล้วใช่ไหมไอ้หนู
เสียงประกาศของงานกิจกรรมรับน้องดังก้องไปทั่วคณะวิศวกรรมศาสตร์ บรรยากาศเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของเหล่านักศึกษาใหม่ที่กำลังรวมตัวเตรียมเข้ากิจกรรม
มนต์พิชชา หรือ พีช นักศึกษามหาลัยปี 3 ของคณะวิศวะ และยังเป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักศึกษาอีกด้วย ในวันจัดรับน้อง เธอได้รับหน้าที่ให้เดินสำรวจรอบบริเวณคณะเพื่อหาคนที่กระทำความผิดหรือแอบโดดกิจกรรม มือหนึ่งถือแฟ้มกำหนดการอีกมือกอดอกมองซ้ายมองขวาด้วยความเบื่อหน่าย
"เหมือนปีนี้จะไม่มีคนซื่อบื้อแอบโดดแล้วอยู่แถวคณะสินะ"
หญิงสาวบ่นกับตัวเองก่อนจะพ่นลมหายใจแรง ๆ เมื่อไม่พบคนที่ต้องสงสัย สองเท้าเดินเลี้ยวไปทางด้านหลังคณะซึ่งเป็นที่สุดท้ายที่จะตรวจสอบ ที่นี่ค่อนข้างเงียบเพราะในเวลาปกติก็ไม่มีใครมายุ่งแถวนี้สักเท่าไหร่ แต่ในระหว่างที่เธอกำลังจะหันหลังกลับนั้นสายตากลับไปสะดุดกับอะไรบางอย่างในมุมหนึ่ง
"คนเหรอ.. ใครมันช่างกล้าท้าทายอำนาจมืดกันนะ"
ดวงตากลมหรี่มองให้ชัด พบว่าเป็นร่างสูงโปร่งของใครบางคนกำลังนอนแผ่อย่างสบายใจบนม้านั่งใต้ต้นไม้ที่อยู่ติดกำแพงด้านหลัง แขนข้างหนึ่งของเขาก่ายหน้าผากเอาไว้ ใบหน้าที่แม้แต่มองเห็นไกล ๆ ก็มองได้ชัดว่าช่างหล่อเหลาเสียจริง ดวงตานั้นหลับพริ้มราวกับไม่รู้ไม่ชี้ว่าวันนี้นักศึกษาต้องมาทำอะไร แต่ถึงอย่างนั้นความหล่อนี้ก็ไม่ได้กระแทกใจอะไรมนต์พิชชาในเวลานี้เลยแม้แต่น้อย
“ไอ้เด็กเวรนี่มัน!”
เธอปรี๊ดขึ้นมาทันทีก่อนจะสาวเท้าปึงปังตรงเข้าไป เงาต้นไม้พาดลงบนใบหน้าของอีกฝ่าย ทำให้เจ้าตัวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่วินาทีที่เขาลืมตาขึ้นมานั้น ดวงตาคู่นั้นก็เบิกกว้างรู้สึกเหมือนว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน
'นี่มันมนุษย์หรือนางฟ้าวะ สวยฉิบหายเลย!’
กวิน กะพริบตาปริบ ๆ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า รุ่นพี่ในเสื้อช็อปสีกรมกับกางเกงยีนรัดรูป ผมยาวถูกรวบขึ้นแบบลวก ๆ เผยให้เห็นใบหน้าคมชัด จมูกเล็ก ๆ ที่โด่งรับใบหน้า ดวงตาเรียวคมที่แม้ว่าตอนนี้จะกำลังลุกเป็นไฟ แต่สำหรับเขาแล้วก็ยังดูสวยเป็นประกาย
‘โอ้โห! โคตรสเปกเลยว่ะ’
“นี่นาย! เด็กปีหนึ่งใช่ไหม! นายชื่ออะไร!?”
พีชเท้าเอวขมวดคิ้วมองเด็กปี 1 ที่ยังนอนอยู่ไม่ลุก แต่แทนที่เขาจะสะดุ้งกลัวหรือขอโทษสักคำ หมอนี่กลับยิ้มมุมปากพลิกตัวมานอนตะแคง แล้วเท้าหัวมองเธอด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“ชื่อกวินครับ~ รุ่นพี่ล่ะ ชื่ออะไรเหรอครับ?”
เขาพูดด้วยเสียงนุ่ม ๆ ลากยาวอย่างอ้อยอิ่ง พีชอ้าปากค้างกับปฏิกิริยานั้นของเขา ก่อนจะตั้งสติได้แล้วสะบัดหน้า
“ฉันเป็นคณะกรรมการนักศึกษา! แล้วนี่อะไร!? วันรับน้องทั้งทีแต่นายกลับแอบมานอนเนี่ยนะ!?”
“แหม~ รุ่นพี่ก็พูดเว่อร์ไป อย่างผมเขาไม่ได้เรียกว่าแอบ เขาเรียกว่าต้องการความเป็นส่วนตัวเฉย ๆ”
“บนม้านั่งหลังคณะเนี่ยนะ!?”
“อื้ม~” กวินยิ้มกวน ๆ ส่งไปให้
“แต่ถ้ารุ่นพี่อยากอยู่กับผมสองต่อสองละก็.. ผมก็ไม่ขัดนะครับ”
“ไอ้เด็กนี่!”
“โอ๊ย~ เสียงดังจังเลยนะครับ ขี้หูผมออกมาเต้นระบำหมดแล้วเนี่ย”
เขายกมือปิดหูทำหน้าเหมือนเจ็บปวด แต่ดันแอบยิ้มขำขณะมองหน้ารุ่นพี่สุดห้าวที่ตอนนี้ดูจะโมโหจนตัวสั่น
'แม่งโคตรน่ารักเลยว่ะ’
“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้แล้วไปทำกิจกรรมได้แล้ว! ฉันไม่ปล่อยให้นายโดดเด็ดขาด!”
“ถ้าผมไป.. รุ่นพี่ต้องให้รางวัลนะครับ”
“รางวัลอะไรของนาย!?”
ทันทีที่ได้ยินคำที่รอคอย กวินกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง เขาก้าวเท้าเข้าไปยืนด้านหน้าในระยะใกล้ชิด จนพีชต้องเงยหน้ามองเพราะส่วนสูงของผู้ชายคนนี้ค่อนข้างห่างจากเธอมากอยู่ เธอจ้องมองดวงตาสีเข้มเป็นประกายกะพริบปริบ ๆ ขณะที่เขาก้มลงมากระซิบใกล้ ๆ
“อืม.. รางวัลขอเป็นไลน์รุ่นพี่ก็พอครับ”
“ไอ้เด็กเวรนี่!!”
เสียงเอะอะจากลานกิจกรรมยังคงดังต่อเนื่องเป็นระยะ นักศึกษาปี 1 หลายคนกำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ตามกลุ่มที่ถูกจัดไว้ ขณะที่มนต์พิชชาลากกวิน หรือพูดให้ถูกคือกระชากคอเสื้อกวินให้เดินตามมาที่ลานกิจกรรม
“รุ่นพี่เบา ๆ หน่อยก็ได้ครับ เดี๋ยวเสื้อผมยับหมดแล้วเดี๋ยวไม่หล่อ”
“หุบปากไปเลย! ทำไมตอนนอนที่ม้านั่งนั่นไม่คิดบ้างว่ามันจะยับไหม อย่ามาสำอางตอนนี้!”
“โห่.. อันนั้นผมแค่แอบงีบแป๊บเดียวเอง”
“แป๊บของนายคือกี่ชั่วโมง!”
เธอหยุดเดินก่อนจะหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง
"มีเพื่อนไหม"
"หล่อขนาดนี้ ต้องมีอยู่แล้วครับ ขาดก็แต่แฟนอย่างเดียวที่ไม่มี.. พี่สนใจจะมาเป็นแฟนกับผมไหมครับ"
“ทะลึ่ง! ไหน! เพื่อนนายอยู่กลุ่มไหน!?”
กวินเหลือบมองไปทางมุมหนึ่งของลานกิจกรรมที่มีนักศึกษาชายหญิงสามคนกำลังนั่งคุยกัน สายตาของพวกเขากวาดมองราวกับกำลังหาอะไรสักอย่าง
“อยู่ตรงนั้นครับ”
มนต์พิชชายกมือข้างหนึ่งมาเท้าเอว อีกข้างยังไม่ละจากคอเสื้อของรุ่นน้องแล้วเดินดุ่ม ๆ ไปหากลุ่มนั้นทันที
“พวกนายเป็นเพื่อนของไอ้เด็กนี่ใช่ไหม!?”
ทั้งสามคนหันมามองพร้อมกันทันที ก่อนที่เด็กหนุ่มหน้าตาดีไม่ด้อยไปกว่าคนที่เธอลากมานั้นจะยิ้มให้แห้ง ๆ
“เอ่อ.. ใช่ครับ รุ่นพี่มีอะไรเหรอ?”
“พวกนายดูแลเพื่อนยังไง ทำไมปล่อยให้ไปเพ่นพ่านอยู่หลังคณะได้!?”
“ไอ้กวิน พวกกูรอมึงตั้งนานมึงบอกไปเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำเชี่ยไรอยู่หลังคณะวะ!”
ชายหนุ่มอีกคนทำหน้าอึ้งในตอนที่เพื่อนของเขากำลังบ่น หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่มขมวดคิ้วเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น
“รุ่นพี่คะ ทำไมถึงต้องลงมือกับกวินมันด้วยคะ มันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ”
“ยังไม่ได้ทำอะไรผิด!?”
พีชดันกวินให้ไปรวมตัวกับเพื่อน ๆ ก่อนจะยืนกอดอกมองเด็กสี่คนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ
“เพื่อนของพวกเธอ นายกวินคนนี้! โดดกิจกรรมไปนอนหลับเฉย ๆ อยู่หลังคณะ! นี่ยังไม่เรียกว่าผิดอีกเหรอ”
“ไอ้เชี่ยวินนี่มึงทำจริงเหรอ!?”
“อื้ม~”
กวินยักไหล่ง่าย ๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนจะหันหน้าไปมองมนต์พิชชาแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“แล้วพี่สาวคนสวยคนนี้ก็เจอกูเข้าให้พอดี”
- Writer
