ใต้อาณัติคีตา

ใต้อาณัติ บทที่ 6 : คำขอร้องของน้องชาย

(คีตา)

30 นาทีหลังการผ่าตัด ณ โรงพยาบาล

“จากการเช็กกล้องวงจรปิดที่คอนโดของราชา...”

“บอกให้เอาภาพมาให้กูดู”

เสียงทุ้มต่ำพูดแทรกขึ้นระหว่างที่ลูกน้องกำลังรายงานชนวนสาเหตุของเรื่องราวที่เกิดกับน้องสาวตัวเอง ถุงมือยางสีขาวที่เลอะไปด้วยคราบเลือดถูกถอดออก จากนั้นก็จัดการล้างมือของตัวเองให้สะอาดเรียบร้อย สิ่งที่ต้องการจนเวลานี้ก็ยังไม่ได้รับ ไม่รู้ว่าพวกมันจะหวงอะไรนักหนา

ทั้งที่ต่อให้ดูหรือไม่ดูเขาก็พอจะรู้อยู่แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวตัวเองและใครเป็นคนทำ สภาพใบหน้าช้ำตัวเขียวเป็นจ้ำขนาดนั้นจะมาบอกว่ามดกัดก็ไม่ใช่ เด็กในท้องที่เป็นหลานของตัวเองก็ยังไม่ทันจะได้มีพัฒนาการที่มันมากกว่านี้เลยด้วยซ้ำต้องจากไป

คีย์ถูกพาตัวมาส่งโรงพยาบาลในสภาพที่ไม่สามารถให้พ่อกับแม่เห็นได้ เขาบอกได้เพียงว่าน้องสาวตั้งครรภ์อ่อน ๆ แล้วเกิดอาการตกเลือดเท่านั้นและตอนนี้ปลอดภัยดีแล้ว ใบหน้าสวยหวานในความทรงจำเวลานี้มันกลับเต็มไปด้วยบาดแผลทั่วทั้งร่างกาย

“เจ้านายอย่าดูเลยครับ ผมว่า...”

“เอามา” เขาพูดย้ำอีกครั้งแล้วหันไปสบตาและนั่นจึงทำให้มือขวาจำเป็นต้องยอมยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้

ติ้ด!

(กรี๊ด!! อย่านะ เราไม่บอกพี่คีตา อย่า! กรี๊ด! เราเจ็บ ฮึก! ฮือ!!)

เสียงกรีดร้องบ่งบอกถึงความเจ็บปวด ดังผสมปะปนไปกับเสียงลงไม้ลงมือของผู้ชายที่ตัวโตกว่าน้องสาวของเขา

การทะเลาะวิวาทของทั้งคู่เกิดขึ้นที่หน้าห้องเพนต์เฮาส์ของราชา แม้ว่าคีย์จะร้องเสียงดังมากแค่ไหนก็ไม่มีใครสามารถเข้าไปช่วยได้ เพราะในเวลานี้ที่แห่งนั้นมีเพียงแค่พวกเขาทั้งคู่

(มึงท้องมึงก็เอาออกไปสิ! มึงอยากปล่อยให้ท้องเองทำไม! มันไม่ใช่ภาระหน้าที่ของกูที่ต้องรับผิดชอบด้วยว่ะ! ในเมื่อมึงปล่อยให้ท้องเองแล้วจะเอาเรื่องไปฟ้องพี่เพื่อมัดตัวกู!!)

เสียงตะคอกของราชาดังลั่นเต็มหู แล้วตามมาด้วยภาพการทำร้ายร่างกายน้องสาวของเขาที่ไม่คิดว่าคนที่น้องตัวเองรักแทบจะมอบชีวิตให้ถึงกล้าทำขนาดนี้ มือหนากำโทรศัพท์แน่นเพื่อควบคุมอาการสั่นของตัวเอง

(ฮึก! พะ พอ เราเจ็บ ฮือ!! ราชาเราเจ็บท้อง ชะ ช่วยด้วย....)

คีย์ทรุดกองนั่งอยู่กับพื้นพยายามตะเกียกตะกายคลานไปหาแฟนของตัวเอง ในขณะเลือดที่ไหลเลอะตามขาลากยาวเป็นทางไปตามพื้น สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ราชาก้าวเท้าถอยหลังออกห่างเหมือนกำลังตกใจและสติหลุด ทำอะไรม่ถูกก่อนจะวิ่งหนีไปปล่อยคีย์ทิ้งเอาไว้เพียงลำพัง

ถ้ามันช่วยคีย์พามาส่งโรงพยาบาลอาจจะไม่ต้องอยู่ในสภาวะวิกฤตขนาดนี้ และยังสามารถใช้คำว่าโชคดีได้เลยที่คนของควีนขึ้นไปเจอได้ทันเวลาแล้วพาคีย์มาโรงพยาบาล แม้จะอยู่ในสภาวะเสียเลือดอย่างหนักแต่เขาก็สามารถช่วยให้น้องสาวปลอดภัย

ยกเว้น...หลานในท้อง

“และจากการเช็กกล้องวรจรปิดทั้งหมด ตรวจจับเส้นทาง...ราชากลับไปหาพี่สาวของตัวเองและอยู่ในบ้านหลังนั้นครับ แล้วคนของเราไม่สามารถเข้าไปในบ้านของคุณควีนได้” นัยน์ตาคมมองไปทางลูกน้องคนสนิทหลังสิ้นเสียงประโยคที่ออกจากปาก

ราชาอยู่ในบ้านของพี่สาวอยู่กับควีน...งั้นก็มีแค่เขาคนเดียวที่จะเข้าไปลากมันออกมาได้

(ควีน)

เวลาเดียวกัน

เพียะ! เพียะ!

“ที่กูตบมึงจนมือแตกยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความเจ็บปวดที่คีย์ได้รับเลย! กูดูแลมึงบกพร่องตรงไหนมึงพูดออกมา! ทำไมมึงทำกับคีย์แบบนี้!”

เสียงตะคอกดังลั่นท่ามกลางลูกน้องหลายสิบคน ที่เวลานี้ทำได้เพียงยืนมองอยู่ห่าง ๆ ผู้ชาย 2 คนถูกสั่งให้จับราชาเอาไว้แน่นและตัวน้องชายของตัวเองก็อยู่ในท่าคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำจากฝ่ามือ เลือดเลอะมุมปากไหลซึมออกมา

ภาพเหตุการณ์และเสียงร้องไห้ที่ฉันได้เห็น มันยังติดตาติดหูอยู่เลย เสียงขอร้องด้วยความเจ็บปวดแต่น้องชายตัวเองกลับไม่ได้ปรานีผู้หญิงคนเล็กแบบคีย์เลย และถ้าภาพมันมาถึงฉันได้ทางคีตาก็รับรู้แล้วเช่นเดียวกัน

อีกไม่นานหรอก...คีตามาที่นี่แน่

“ฮึก...อย่าส่งผมไปหาพี่คีตานะ ผมไม่อยากตาย” ราชาเงยหน้าขึ้นสบตาแล้วพูดด้วยเสียงสั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือและรอยเล็บ เลือดไหลออกจากมุมปากเพราะไม่รู้ว่าถูกตบไปกี่ที ส่วนมือของฉันมันไร้ความรู้สึกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ไม่อยากตายแล้วมึงทำคีย์ทำไม...” ฉันย้อนถามกลับน้องชายด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนคนจะหมดแรง เวลานี้ในอกมันเหนื่อยจนหอบหายใจถี่และเหมือนจะทรงตัวยืนไม่อยู่เข้าไปเต็มที

“อารมณ์ชั่ววูบ”

เพียะ!

ทันทีที่ได้รับคำตอบจากราชาฝ่ามือเล็กยกขึ้นเหวี่ยงกระทบลงข้างแก้มของน้องชายอีกครั้ง ทำเอาใบหน้าหล่อหันไปตามแรงมือ

“จับราชาเอาไว้ รอคีตามารับมันไป” คำสั่งของฉันถือว่าใหญ่ที่สุดในที่แห่งนี้และทุกคนพร้อมทำตาม ยกเว้น....

“พี่ควีนอย่าทำแบบนี้! อยากเห็นน้องตัวเองตายหรือไงวะ! ต้องช่วยกูสิ!”

“จะให้ช่วยอะไร! คีย์ปลอดภัยหรือยังก็ไม่รู้! ถ้าคีย์ตายมึงก็ต้องรับผิดชอบ!”

“แล้วเป็นพี่ภาษาอะไรปกป้องน้องก็ไม่ได้! จะปล่อยให้ไปตายต่อหน้าต่อตาหรือไง!”

“กูปกป้องมึงมาทั้งชีวิตแล้ว! ถ้าจะให้ปกป้องจากเรื่องนี้คือกูต้องตายแทนมึง!” เราสองคนระเบิดอารมณ์ใส่กันเสียงดังลั่นทั่วบ้านหลังใหญ่ ไม่ไว้หน้ากันและไม่สนใจสายตาของลูกน้องที่กำลังมองมาด้วย

พรึ่บ!

ราชาสะบัดแขนหลุดออกจากการเกาะกุมแล้วคลานเข่าเข้ามากอดขาฉันไว้แน่น

“พี่ควีน ฮึก! ขอร้องพี่...พี่เป็นคนเดียวที่ต่อรองกับพี่คีตาได้ พี่เป็นคนเดียวที่พี่คีตายอม ใครเขาก็รู้ว่าพี่คีตาแอบชอบพี่ เขายอมแค่พี่...ขอร้องพี่ควีน ผมขอร้อง!” พูดจบน้องชายก็ยกมือพนมก้มลงกราบเท้า จากนั้นก็เงยหน้ามองทั้งน้ำตาอาบแก้ม

“....” เรียกได้ว่าเป็นภาพประวัติศาสตร์เลยก็ว่าได้ กับการอ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากฉันสุดชีวิตขนาดนี้

“ผมไม่อยากตาย ฮึก! พี่ก็รู้ว่าพี่คีตาทำแน่ ๆ ฮึก...ช่วยผมด้วยนะพี่”

“....” ดวงตากลมหลุบมองน้องชายที่นั่งอยู่แทบเท้า ราชากราบขอร้องฉันอีกครั้งหลังจากที่พูดจบ

“พาผมออกไปจากที่นี่ ฮือ...มีแค่พี่ มีแค่พี่จริง ๆ พี่ควีน ฮึก! ช่วยผมด้วยผมไม่อยากตาย ผมสัญญาจะเชื่อฟังคำพูดของพี่ ทั้งหมดที่ผ่านมาผมขอโทษ ฮือ!” ราชาก้มลงกราบเท้าของฉันอีกครั้ง ภาพของน้องชายวัยเด็กถูกซ้อนทับเข้ามา ที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กจนโตฉันทำหน้าที่ปกป้องน้องชายมาตลอดในวันที่น้องร้องไห้

ตอนนี้เหมือนถูกบีบให้เหลือแค่ 2 ทางเลือก ทางเลือกแรกใช้อำนาจในมือเปิดทางให้ราชาหนีออกให้ไกลที่สุดและปิดทุกอย่างจากคีตา กับทางเลือกที่ 2 ส่งน้องชายให้คีตาและเตรียมจัดงานศพเอาไว้ได้เลย

ถ้าไม่ปกป้องแล้วใครล่ะจะช่วยสมาชิกเพียงคนเดียวของครอบครัวที่เหลืออยู่ ฉันก็ไม่เหลือใครแต่ถ้าทำแบบนั้นแล้วสิ่งที่น้องตัวเองทำลงไป...

“ขออนุญาตครับ...คนแจ้งมาว่าคุณคีย์ปลอดภัยครับและคุณคีตาออกจากโรงพยาบาลมาแล้วครับ” ลูกน้องตรงเข้ามายืนข้างฉันแล้วรายงานเรื่องที่อยากรู้มากที่สุด แต่อีกเรื่องที่รับรู้นั้นพาให้หัวใจกระตุกแล้วเต้นแรงถี่ขึ้นมา

คีตาออกจากโรงพยาบาล กำลังมาหาราชาแน่นอน...