1 ชั่วโมงต่อมา ณ บ้านของคีตา
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าดังตามจังหวะการเดินก่อนหยุดนิ่งลงกลางคฤหาสน์ที่เงียบสงบ ความรู้สึกไม่อยากเข้าไปในห้องนอนของคีตาวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่ที่ฉันถูกพาออกจากโรงพยาบาล ไหนจะพึ่งผ่านเรื่องบ้า ๆ กับเขาในห้องนั้นมาด้วย
วันแรกที่มาฉันถูกให้ยืนนอกบ้านทั้งคืน คืนที่สองนอนในห้องแต่นอนแบบไม่มีสติหลังผ่านการจมน้ำครั้งแรกในชีวิต และยังดีที่ไม่ถูกปล่อยให้ตายกลางสระ
ส่วนคืนนี้จะเป็นคืนที่สามระหว่างเราและฉันยังอยู่อย่างคนมีสติครบสมบูรณ์ ซึ่งในความคิดที่วนเวียนอยู่ในสมองตอนนี้นั้น อยากให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพเดียวกับเมื่อคืนก็คือนอนไม่ได้สติจนกระทั่งเช้า
การอยู่อย่างไร้สติจนถึงเช้าเป็นอะไรที่ฉันต้องการให้เกิดขึ้นกับตัวเองในค่ำคืนนี้มากที่สุด…
“ทำไมไม่เดิน หรืออยากให้อุ้มขึ้นไปบนห้องนอน?” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่เดินตามหลังมาถามขึ้น จากนั้นก็รับรู้ได้ถึงผู้ชายตัวสูงเดิน
