และกาลต่อมาไม่นาน หญิงสาวที่รับอุ้มบุญให้เขากับภรรยาก็ตั้งครรภ์ แต่หมอวินัยรู้ดีว่าการปฏิสนธิครั้งนั้นไม่ใช่สเปิร์มกับไข่ของภรรยาเขา แต่มันคือการปฏิสนธิจากสเปิร์มของเขาและไข่ผู้หญิงคนนั้นด้วยวิธีธรรมชาติ
เขารู้สึกผิดกับภรรยามากที่เกิดอารมณ์ใคร่ชั่ววูบ ส่วนผู้หญิงคนนั้นมีแผนของตัวเองมาตั้งแต่แรก เธอไม่คิดว่าคนฐานะระดับเดียวกันซึ่งเห็นว่าคงไม่มีอนาคตจนเลิกลาไป จะกลับกลายเป็นนายแพทย์ แล้วยังร่ำรวยขึ้นผิดหูผิดตา วาสนาจึงอยากเข้ามาแทนที่ภรรยาเขา แต่หมอวินัยยอมไม่ได้ที่จะให้ภรรยาต้องรับรู้และเสียใจมากกับการกระทำครั้งนั้นของเขา
คุณหญิงวรรณาเอ่ยขึ้นด้วยแววตาสำนึกผิด “พ่อของเรามาปรึกษาป้า ป้าเองเป็นคนหาคนมาอุ้มบุญให้พี่วินัย แล้วไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกับพี่วินัยจะมีความหลังในช่วงวัยรุ่นกันมา ผู้หญิงคนนั้นขอให้ลุงเราหย่าขาดกับภรรยา เพื่อรับเธอเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
หมอวินัยคิดถึงเรื่องน
