"ให้ตายเถอะ โซ่ไม่รับสายเลย" เสียงน้าเฟียร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลหลังจากที่รับรู้เรื่องทุกอย่างจากฉัน ซึ่งในตอนแรกฉันก็ไม่ได้กะจะบอกอะไรหรอกนะ แต่เพราะน้าเฟียร์น่าจะจำพี่รดาได้ ทำให้ถามถึงพี่โซ่ทันที แน่นอนว่า...ฉันจำต้องบอกความจริงไปว่าพี่โซ่เห็นทุกอย่างและได้เดินออกจากงานไปได้สักพักแล้ว ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น น้าเฟียร์จึงกระหน่ำโทรหาพี่โซ่ไม่หยุด แต่ดูท่าเหมือนอีกคนจะไม่รับสายเลย
"เอาไงดี ฉันขึ้นไปหาที่ห้องดีไหม" น้าเฟียร์หันปรึกษาถามแม่ฉันโดยในตอนนี้พวกเราก็ได้ยืนอยู่บริเวณล็อบบีของคอนโด ในตอนแรกน้าเฟียร์จะขึ้นไปหาพี่โซ่เลย แต่ถูกแม่ฉันทักท้วงไว้
"ใจเย็น ๆ ก่อน อย่าเพิ่งวู่วาม"
"ฉันเป็นห่วงโซ่"
"ฉันรู้ แต่เธอลองปล่อยให้โซ่ได้อยู่คนเดียว ทบทวนอะไรคนเดียวก่อนดีกว่าไหม"
"ฉันกลัวโซ่ทำร้ายตัวเอง"
"ฉันคิดว่าโซ่ไม่น่าใช่คนแบบนั้นนะ..."
"...เธอคิดว่าโซ่เป็นคนแบบนั้นเหรอ"
"..." น้า
