หลังจากที่เราเดินออกมาจากบริเวณตรงนั้นได้พอสมควร ฉันก็ไม่รอช้าที่จะพลิกมือกลับสลัดมือออกจากการกอบกุมของพี่โซ่ด้วยความรวดเร็ว จนคนตัวสูงชะงักหันกลับมามองใบหน้าของฉันด้วยแววตาที่เหมือนเริ่มไม่สบอารมณ์ แต่สุดท้ายก็เหมือนพี่เขาควบคุมมันไว้ได้
"ไปยืนแอบฟังเขาคุยกันทำไม" พี่โซ่เอ่ยถามฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ
"มีนาเปล่า..."
"ก็เห็นอยู่ว่าเราตั้งใจยืนแอบฟัง"
"มีนาไม่ได้ตั้งใจค่ะ แค่บังเอิญได้ยิน..."
"แล้วทำไมถึงไม่เดินออกมา"
"..." ฉันก็เงียบอย่างเถียงต่อไม่ออก ก็ยอมรับตามตรงว่าฉันแอบฟังสองคนเมื่อกี้คุยกันจริง ๆ นั่นแหละ พอได้ยินชุดความคิดแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะฟังไปด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียน
"รูัไหมว่ามันอันตราย"
"มีนาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
"แล้วถ้าเขาเอาเรื่องเราล่ะ ถ้าเขามาทำอะไรเรา...เราสู้พวกเขาไหวเหรอ"
"มันไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"แล้วถ้ามันขนาดนั้นล่ะ" พี่โซ่ยังคงมองหน้าถามฉันเสียงนิ่งจ
