@ห้องโซ่
"อิ่มจัง~" เสียงหวานของน้องมีนาเอ่ยขึ้นขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งเล่นบนโซฟากลางห้องนอนของผม โดยหลังจากที่เราตกลงคบกัน ผมก็ให้น้องมาอยู่ที่ห้องของผมซะเป็นส่วนใหญ่ ไม่สิ...แทบจะอยู่ห้องนี้ไปแล้วเลยก็ว่าได้ เพราะผมไม่ยอมให้น้องกลับห้องตัวเองเลย ขณะที่น้องมีนาเองก็ดูไม่อยากกลับห้องตัวเองเช่นกัน เราสองคนแทบจะอยู่ด้วยกันอยู่ตลอดเวลา เว้นแค่ช่วงเข้าเรียนที่บางวันอาจจะไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไร
"ร้านนี้ดีไหม" ผมยิ้มถามไปยังคนที่นั่งอยู่ ระหว่างทางกลับผมได้พาคนตัวเล็กแวะทานอาหารที่ร้านร้านหนึ่ง
"ดีค่ะ มีนาชอบนะ รสชาติอาหารดูต้นตำรับมาก ๆ”
"งั้นเดี๋ยววันหลังพี่พาไปกินอีกนะ"
"ได้เลย~" เจ้าของใบหน้าใสยิ้มหวานตอบผมกลับมาทำเอาผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามในความว่าง่ายและเป็นคนง่าย ๆ ของน้องที่ไม่ว่าจะพาไปไหนหรือยังไง น้องก็ไม่เคยบ่นสักคำ หนำซ้ำยังพร้อมจะไปกับผมอยู่ทุกที่
"มีนา" อยู่ ๆ ผมก็เดินตรงเข้าไปนั่ง
