ร่างสูงใหญ่ก้าวลงจากแท็กซี่พร้อมทั้งกระเป๋าลากสองใบอันเป็นสัมภาระชายโสด เขาหยุดยืนอยู่นอกรั้วบ้าน จ้องมองคฤหาสน์อันใหญ่โตที่เขาเคยอยู่มาตั้งแต่เยาว์วัย ด้วยความเมตตาของเจ้าของร้านเพชรอย่างคุณท่านธีระ และคุณท่านดารา ที่เมตตาเขากับแม่หลังจากที่พ่อประสบอุบัติเหตุ
แม่ของเขาชื่อ ประนอม เป็นแม่ค้าขายขนมหวานที่คุณท่านทั้งสองโปรดปรานมาหลายต่อหลายปี เรียกได้ว่าเป็นลูกค้าประจำตั้งแต่แม่ยังไม่มีเขา ตราบจนพ่อประสบอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิตในขณะที่เขาวัยเพียงสี่ขวบเศษ ประจวบเหมาะกับแม่ครัวของที่บ้านท่านลาออกกลับบ้านนอกไปดูแลแม่ที่ป่วย ท่านจึงเอ่ยปากจ้างแม่ในเงินเดือนเท่าตัวของรายได้จากการขายขนม ทั้งยังอุปการะส่งเสียให้เขาได้เล่าเรียนในที่ดี ๆ ได้มีชีวิตที่สุขสบายขึ้น
แทนไท คลี่ยิ้มทันทีที่ได้ยืนจ้องมองสถานที่แห่งนี้ เขาจากที่นี่ไปเพียงหนึ่งปี แต่ความรู้สึกคล้ายกับว่ามันนาน
