Bad Victor: วิกเตอร์อย่าคลั่ง (รัก) เกิน

“มันไม่ได้ยากอะไรนักหรอกสำหรับคนแบบพวกเธอ….” “คะ คนแบบพวกหนูเหรอคะ” เด็กสาวย้อนถาม “อาจารย์หมายถึง อันดับหนึ่งของชั้นจะไปสำคัญอะไรกับเธอ ไม่ต้องเอาไปอวดใคร ไม่มีใครสนใจหรือดีใจนักหรอก ทุนการศึกษาต่างหากที่สำคัญ อาจารย์พูดถูกไหม” ใบหม่อนนิ่งไป แม้สิ่งที่ได้ยินมันจะจริงไม่น้อยแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะต่อต้าน “…จริงๆ อาจารย์ควรปล่อยให้หนูทำเต็มความสามารถ บางทีเลอาอาจจะสอบได้คะแนนดีกว่าหนูด้วยความสามารถตัวเองก็ได้” เธอสบตาอาจารย์แล้วก็พูดออกไป อาจารย์หนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อีกฟากของโต๊ะ ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มเยาะออกมา “โอเค แสดงว่าเทอมนี้เธอไม่ต้องการทุนสินะ เงินแค่สองแสนสี่หมื่นบาท เธอคงหาได้ไม่ยากหรอกเนอะ” ใครบอกว่าแค่…. นั่นมันเงินจำนวนมากโข “ไม่เป็นไร เอาไว้เทอมไหนอยากได้ทุนก็มาบอกละกัน อีโก้น่ะ มันกินไม่ได้หรอก ใบหม่อน” อาจารย์หนุ่มยิ้มให้เธอแบบที่ไร้เมตตา “…” เด็กสาวที่ชื่อใบหม่อนนิ่งไปสักพัก เธอแค่กำลังคิด…คิดว่าสิ่งที่เธอกำลังยืนหยัดอยู่ถูกต้องไหม อีโก้ ศักดิ์ศรี มันจำเป็นมากไหม “เธอกลับได้ ค่ำมากแล้ว อาจารย์ก็จะกลับละ” “อาจารย์คะ หนูต้องการทุนค่ะ” ใบหม่อนสบตาอาจารย์ เด็กสาวได้ข้อสรุปแล้วว่าเงินสองแสนสี่หมื่นสามารถซื้อตำแหน่งนักศึกษาเรียนดีอันดับที่หนึ่งจากเธอได้ “ดีแล้ว เธอรู้ไหมว่ามันง่ายมาก ง่ายกว่าการขอให้สอบได้ที่หนึ่งอีก” เขาแสร้งยิ้มเมตตาให้ “…ค่ะ” “สบายไปอีกเทอมนะ เอาเวลาหาค่าเทอมไปตั้งใจเรียนเถอะ” “ค่ะ” “ออกไปได้แล้ว” “ค่ะ” ใบหม่อนตอบรับอย่างสุภาพแถมยังมีกะจิตกะใจยกมือขึ้นไหว้อาจารย์หนุ่มเลือดเย็นนั่น ทว่าเขากลับพยักหน้าให้อย่างรำคาญเหมือนจะไล่ให้เธอออกไปเร็วๆ แล้วใครมันจะไปอยู่ ว่าแล้วใบหม่อนหันหลังแล้วเผ่นออกจากห้องนั้นทันที ทว่าเมื่อเปิดประตูออก เด็กสาวสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาว ในชุดนักศึกษาที่ผิดระเบียบ ใบหม่อนเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนที่เธอจะรีบก้มหน้าลงดังเดิม “ขอโทษค่ะ” “คุณวิกเตอร์ เอ่อ วิกเตอร์ เข้ามาสิ ใบหม่อนหลีกทางให้วิกเตอร์เดี๋ยวนี้!” อาจารย์หนุ่มเสียงหลงเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ต่อหน้าใบหม่อน “ค่ะ ขอตัวนะคะ” ใบหม่อนเดินหลบนักศึกษาคนนั้นออกมา เด็กสาวเดินจ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้น เธอเองก็ไม่อยากอยู่ขวางหูขวางตานักศึกษาคนนั้นหรอก ใครๆ ก็รู้ว่าถ้าอยากอยู่รอดปลอดภัยในที่แห่งนี้ อย่าได้มีเรื่องกับเขา วิกเตอร์ ทายาทเพียงคนเดียว ของเจ้าของมหาลัยแห่งนี้ ใบหม่อนรีบวิ่งไปที่ป้ายรถประจำทาง โชคดีที่เธอมาทันรถพอดี รถเมล์สายนี้ผ่านทั้งบ้านและตลาดสดที่ยายของเธอขายขนมอยู่ เด็กสาวลงจากรถเมล์ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำของปั๊มน้ำมันเพื่อเปลี่ยนชุด เธอจะไม่ใส่ชุดนักศึกษาราคาแพงของมหาลัยไฮโซนี่ทำงานเด็ดขาดเพราะมันแพงมาก แพงขนาดที่เธอยอมซักชุดนักศึกษาเกือบทุกวันแทนที่จะซื้อเพิ่ม ใบหม่อนบรรจงพับเสื้อสูทและเสื้อนักศึกษาใส่เป้สะพายหลังจากนั้นก็เดินไปช่วยยายขายขนมที่แผงขายของ “ยาย หม่อนมาแล้วจ้ะ” ใบหม่อนเดินตรงเข้าไปกอดยาย “จ้ะ เหนื่อยไหม ยายซื้อข้าวขยำปลาทูไว้ให้” หญิงชราอายุราวๆ เจ็ดสิบกว่าพูดอย่างใจดี แม้หญิงชราจะมีท่าทางเหน็ดเหนื่อยแต่ก็สุขใจที่ได้เห็นหลานสาว “ไม่เหนื่อยเลยจ้ะ แล้วยายกินอะไรหรือยังจ๊ะ” “ยังเลยลูก” “งั้นยายนั่งกินข้าวเลยนะ เดี๋ยวหม่อนรับช่วงต่อเอง” ใบหม่อนพายายไปนั่งที่เก้าอี้ผ้าใบก่อนที่เธอจะเอาผ้ากันเปื้อนมาใส่ ใบหม่อนหันไปยิ้มอย่างสดใสให้ยายก่อนจะหันกลับมาฮึดสู้เรียกลูกค้า ถ้าวันนี้ขนมหมดไวเธอจะได้รีบกลับบ้านไปซักเสื้อผ้า อาบน้ำ ทำการบ้าน แล้วก็พักผ่อน ยายเองก็เช่นกัน ยายก็ควรได้พักผ่อน… สำหรับใบหม่อน…ที่หนึ่งของชั้น ไม่ได้สำคัญเท่าค่าเทอมหรอก …เธอไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไร เธอเก่งมากพอ เก่งจนสอบได้ทุนมหาลัยอันดับหนึ่ง ทุนเรียนฟรี แต่ไม่ได้หมายความว่าค่าครองชีพจะฟรี แต่อย่างน้อยเธอก็ได้ช่วยแบ่งเบายาย ยายไม่เคยต้องเสียค่าเทอมเลยเพราะเธอหัวดีสอบชิงทุนได้ตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน ตอนนี้เหลือเวลาแค่ปีกว่าๆ ใบหม่อนก็จะสำเร็จการศึกษาจากมหาลัยอันดับหนึ่ง การได้ชื่อว่าจบมาจากที่นี่การันตีมีงานทำแน่นอน ที่สำคัญสามารถเลือกงานได้เลย อดทนมาตั้งนาน อดทนอีกนิดจะเป็นไร เธออยากเรียนจบเร็วๆ เพราะอยากให้ยายจะได้พักเสียที