หลายวันถัดมา
.
.
.
บ้านอิมเมจ
"อะไรกันแต่งงานแล้วจะหนีกลับมานอนบ้าน ตาชาร์คจะว่ายังไงล่ะลูก" นวรีเอ่ยสอนลูกสาว จู่ๆกลับมาบ้าน แล้วยังจะขอนอนอีกหลายวัน ในเมื่อแต่งงานมีครอบครัวแล้ว อิมเมจรีบค้วาถาดน้ำชากับคุกกี้ เดินมาเสิร์ฟให้ผู้เป็นพ่ออย่างเอาอกเอาใจ
"พี่ชาร์คต้องบินไปไต้หวันหลายวัน อิมอยู่โน้นคนเดียวมันเหงา ขอนอนที่นี่นะม๊าน้าป๊า" บ้านที่เติบโตมาตั้งแต่เกิดจนบัดนี้มีครอบครัว เธอยังรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่กลับมา มักฟื้นฟูจิตใจให้มีเรี่ยวแรงเสมอ สุนทรเลิกดวงตาขึ้นมองจากหนังสือ ลูกสาวเพียงคนเดียวมักออดอ้อนเสมอ
"ไม่น้อยใจอะไรพี่เขาใช่ไหมเนี่ยเรา"
"จะน้อยใจอะไรไม่มีเลยป๊า" เธอไม่ได้น้อยใจอะไรจริงๆ แค่เขาจะไม่อยู่ตั้งหลายวัน ทำไมต้องทนเหงาอยู่ในบ้าน สู้ออกมานอนกับพ่อแม่เสียดีกว่า อิมเมจนั่งลงข้างสุนทรซบใบหน้าลงแขน จู่ๆก็รู้สึกอ่อนเพลียอยากนอนพักไปนานๆ
"เอาเถอะ จะนอนก็นอน" สุนทรตอบกลับ
