เช้าวันต่อมา....
"อื้อ" ดวงตากลมค่อยๆเปิดกว้าง กระพริบปรับภาพตรงหน้า เธอไล่เรียงเหตุการณ์ของเมื่อคืน รีบชันตัวลุกขึ้นมองหาสามีหนุ่ม ภาพที่เขาบาดเจ็บยังซ้ำเติม หรือว่ามีอาการหนักถึงได้ตื่นมาไม่พบเจอ แค่นั้นน้ำตาใสเริ่มเอ่อคลอเบ้า เขยิบขาเรียวเหยียบลงพื้น
"ตื่นมาก็ขี้แงเชียว" ชาร์คสวมเสื้อยืดสีเทาตัดกับกางเกงขาสั้นสีครีมตรงมานั่งที่ขอบเตียงนอน ดวงตากลมรีบจ้องไปที่ผ้าพันบาดแผลรอบแขนแกร่ง โผล่เข้ากอดร่างกำยำแน่น ใช้เสื้อยืดเป็นที่ซับน้ำตา กลิ่นหอมกายชายช่วยลืมเรื่องราว
"ยังเจ็บแผลอยู่ไหม"
"........"
"แล้วมันลึกหรือเปล่า" เขาพูดอะไรเลย มองจ้องแต่ใบหน้าใส
"......."
"พี่ชาร์คได้เจอหมอหรือยัง" เสียงหวานร่ายคำถามยืดยาวทันที ไร้คำตอบบอกกลับ มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวเล็ก การกระทำเสมือนเด็กช่างเรียกความน่าเอ็นดู ยกนิ้วโป้งปาดคราบน้ำตาออกจากแก้มเนียน
"แผลแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว....ห่วงฉันหรอ" ป
