เพราะช่วงเวรดึกบางครั้งก็ไม่มีเคส เธอสามารถอยู่ที่ห้องรับรองได้ ไม่ต้องเฝ้าห้องตรวจเหมือนช่วงเวรเช้าที่เคสมักจะแน่น หญิงสาวเลยมีเวลาให้ชานป๋อเสียน เธอเอ่ยชวนคนร่างสูงเดินไปด้วยกัน ส่วนลูกน้องเขาก็ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่สองสามคน ทุกคนล้วนกินง่ายอยู่ง่ายและรู้หน้าที่ ไม่ได้เป็นภาระอะไรเลย
“วันนี้หมออีกคนขึ้นเวร เค้าอาจจะมาที่นี่นะคะ ไม่ได้มีเราแค่สองคน” บอกคนที่เดินมาประชิดตัวใกล้ๆ เธอทันทีที่เข้ามาในห้อง จากที่เหนื่อยๆ จากผ่าตัดและล้าจนอยากนอนสักงีบ เขาก็มาใกล้จนเธอตาตื่นไปเลย รู้ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรมากมายกว่าการได้กอดได้ใกล้ชิด แต่เธอก็อดนึกเลยเถิดไปไกลกว่านั้นไม่ได้
“แต่ตอนนี้หมอนั่นยังไม่มา”
“อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อในโรงพยาบาลอย่างเด็ดขาดเลยนะคะ”
“โอเค” เขายกมือยอมแพ้ให้แก่คนเจ้าระเบียบ เธอทำให้เขากลายเป็นมังกรจำศีลที่หิวโหยในตัวเธอขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่รู้ตัวเพราะเอาแต่ห้ามไม่ตามใจ แต่เขารออย
