บทที่9 เลือดแตกน้ำนอง Nc

1439 Words

ปั๊ก ลำท่อนใหญ่ฟาดเข้าเนินโหนก ตัวเล็กสะดุ้งจนกระเด้ง มือหนาเเหวกเข้าขอบข้างกางเกงในก่อนจะจับท่อนแกร่งถูวนเนื้อนุ่ม ความใหญ่ยาวเกินมาตรฐานชายยิ่งทำให้เขาหลงใหลกลีบน้อยตรงหน้าแล้วพยายามดันแทรกหัวบานอย่างช้าๆ กระหลึ่ง ทันทีก็มีฝนเม็ดใหญ่ตกลงมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง หวังรีบเก็บอาวุธคู่กายเข้าใส่ในกางเกง ราวกับว่าหยดน้ำโปรยสติให้เขานึกคิด ห้องอ้อนใจ "เชี่ยเอ๊ยเกือบไปแล้ว" คิ้วหนาขมวดพูดหงุดหงิดพลางยกอุ้มสาวน้อยมาวางไว้บนเตียง "ถ้าปล่อยทิ้งไว้เป็นปอดบวมตายห่าแน่" วันต่อมา 08.00น. "ใครเอาเหล้ายาดองของฉันไปกินดองไว้ข้ามปีก็เห็นอยู่ว่ามันตั้งโชว์ในตู้" เมื่อธนูมาถึงก็โวยวายลั่น "พะ พ่อ" "ว่าไงอ้อนใจบอกพ่อมาว่าใคร.." "____" อ้อนใจได้แต่นิ่งเงียบเธอไม่กล้าบอกผู้เป็นพ่อ แม้ภายนอกเขาจะดูใจดีแต่เวลาดุก็น่ากลัวมากมายเช่นกัน "ผมเองครับ" เสียงเดินเข้ามาของหวังพูดยอมรับ "ผมติดลมเลยหยิบมาดื่มขอโทษด้วย" "ทีหน้าทีหลังให้ขอก่อน" "ครับ" "แต่ยังไงก็คงต้องหักเงินเพราะฉันอุตส่าห์ข้ามจังหวัดไปซื้อมาแถมไม่มีขายแถวนี้ซะด้วย" ธนูพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปพักผ่อน หวังจ้องหน้าอ้อนใส่เขม็งเเล้วกลับที่พักตัวเอง หมับ! "พี่หวังเดี๋ยวสิ" มือเล็กจับกระชากหวังเอาไว้ ทั้งเดินไปล้อมหน้า "มีอะไรอีก" "ขอบคุณที่ช่วยหนูนะคะถ้างั้นเรื่องของพี่ที่พาผู้หญิงมาที่บ้านหนูก็จะไม่บอกพ่อ" แววตาเย็นชาไม่สนใจในคำพูดนั้นเขาพยายามเดินเลี่ยง ปึ๊ก ตัวเล็กรีบวิ่งไปยืนขวางจนโดนกระแทกใส่ล้มลงที่พื้นหญ้า หวังพ่นเสียงลมหายใจฟึดฟัดก่อนจะกดเสียงต่ำไม่ชอบใจ "รำคาญว่ะช่วยไปไกลๆ ได้ไหม" อ้อนใจลุกยืนปัดกระโปรงที่สวมใส่ ชักสีหน้าไม่เข้าใจก่อนจะกลับเข้าบ้าน จนกระทั่งช่วงบ่าย "พ่อคนนี้แชมป์เพื่อนหนูจำได้ไหม" อ้อนใจเดินนำผู้ชายคนหนึ่ง "มันจะสอบเข้าสัตวแพทย์เลยอยากให้นูช่วยติว" "อืม จำได้ลูกไอ้ลูน" "งั้นหนูไปก่อนนะ" แชมป์ยกมือไหว้ทักทายพ่อของอ้อนใจแล้วเดินตามเธอเข้าห้องไป "โตเป็นสาวแล้วยังไม่รู้ตัวพาผู้ชายขึ้นห้อง หึ อีลูกคนนี้หนอ" ธนูส่ายหน้ากับความไร้เดียงสาของลูกสาว ห้องอ้อนใจ "พอทำได้ไหมเราลองไปดูแนวทางข้อสอบจากเน็ตมา" อ้อนใจถามไถ่เพื่อนชาย "อ้อนใจเก่งที่สุดแล้ว" "ไม่ต้องชมเลี้ยงชานมไข่มุกเราด้วย" "เลี้ยงสิบแก้วเลย" ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับกวาดสายตามองเรือนร่างของเพื่อนสาวตัวเอง "อ้อนใจโตขึ้นเยอะเลยนะ" "จริงเหรอยังเล็กอยู่นะเล็กทุกส่วน" "เล็กแบบนี้แหละน่า...น่ารักดี" "ถ้าผู้ชายบนโลกคิดแบบแชมป์ก็ดี จะมีอีตาบ้าคนหนึ่งบอกว่าเราตัวเล็กเหมือนหมา" "ใครกันกล้ามาว่าอ้อนใจ" แกร๊ก เสียงเปิดประตูเข้ามาขัดจังหวะปรากฏว่าเป็นหวังที่เดินตรงดิ่งมาหา "พ่อเธอสั่งไว้ว่าจะไปเอารถ" "ค่ะ" "อาบน้ำให้เรียบร้อยเตรียมไปสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลัย" "ค่ะ" "แล้วตอนเย็นไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อ" "ค่ะ" คำพูดอ้อนใจที่ฟังแล้วเหมือนไม่เต็มใจจะตอบทำให้หวังชะงัก "ออกไปสิคะพี่หวังหนูจะดูหนังสือ" แกร๊ก "คนนี้หรือเปล่าที่บอกว่าเธอเหมือนหมา ฮ่าๆ" แชมป์แซว "ช่างเขาเถอะ ชิ" หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงแชมป์ก็กลับบ้านเหลือเพียงอ้อนใจ นั่งทบทวนหนังสืออยู่บนโต๊ะ "นึกว่าจะอยู่ยันหว่าง" หวังเปิดประตูเข้ามาสอดส่องสายตามองหาผู้ชายอีกคน "กลับแล้วเหรอ.." "ถ้าอยู่พี่ก็เห็นสิคะ" "เธอเป็นห่าอะไรอีก กวนตีน" "ออกไปได้แล้วค่ะหนูจะอ่านหนังสือ" ท่าทีของอ้อนใจที่ดูเปลี่ยนไปทำให้หวังหงุดหงิดพร้อมกับความขุ่นเคือง หมั๊บ! "โอ๊ยพี่หวัง!" ข้อแขนเล็กถูกดึงกระชากจนตัวปลิวเก้าอี้ถดถอย "เจ็บนะ" "เป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกลางวัน" "เป็นมนุษย์สิคะ" "เธอนี่มัน..." "ปล่อยหนูนะ" คลืกกก~ ตัวเล็กโดนลากมาตามแรงเคลื่อนของเก้าอี้ หวังกระชากด้วยกำลังที่เยอะกว่าจนมาถึงกลางห้อง "เป็นอะไร" สองมือขนาบที่พิงเก้าอี้เอาไว้ ล็อกตัวเพื่อไม่ให้อ้อนใจลุกหนี "เปล่า" "จะบอกดีๆ หรืออยากเจ็บตัว" "พี่จะทำอะไรหนูได้..ลองสิจะฟ้องพ่อ" "ฟ้องพ่อเหรอ อืม อย่างเธอไม่เจ็บก็คงไม่จำสินะเด็กบ้า" จ๊วฟ จ๊วฟ ดวงตาเล็กเบิกกว้างโตขึ้นเมื่อถูกริมฝีปากหนาพุ่งเข้าใส่พร้อมกับบดขยี้แล้วสอดลิ้นเกี่ยวดูดน้ำลาย "อื้อออ!!!" ผละ "ดื้ออีกสิจะได้โดนอีก" ดวงตาดุจดจ่อในระยะใกล้จนปลายจมูกของทั้งคู่แทบจะชนกัน "ไม่โวยวายแล้วเหรอ" "พี่ไล่หนู" "นึกว่าเรื่องอะไร" "มีรำคาญหนูด้วย" "ก็ใช่ไง" "แล้วพี่มายุ่งอะไรกับหนู" จ๊วฟ จ๊วฟ ยังไม่ทันได้พูดจบน้ำลายของทั้งคู่ก็เกี่ยวพัลวันกันอีกครั้ง หวังใช้มือจับขนาบแก้มอ้อนใจไว้นิ่งแล้วเลียดูดริมฝีปากบางของเธอจนน้ำลายเลอะทั่ว "วันนั้นน่าจะจัดการให้จบไม่น่าเป็นสุภาพบุรุษแค่อุ้มมามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเลย หึ" "พี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนูเหรอคะ" "ก็เธอเมาเปียกฝนทั้งตัวถ้าหากทิ้งไว้ปอดบวมตายห่าพอดี'อกยิ่งไม่ค่อยโต น้ำคงซึมเข้าปอดได้ง่ายๆเลย" "!!!!" เขายืนกอดอกพูดเชิงเย้ยหยัน อ้อนใจกัดฟันกรอดกำหมัดแน่นเธอไม่ชอบท่าทีแบบนี้ของหวังสักเท่าไหร่ "ไอ้พี่หวัง ไอ้คน..อึ๊ย" "เห็นหมดแล้วนะของเธอ" "!!!!" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสยะพร้อมยักคิ้วให้ในขณะที่อ้อนใจหลับตาปี๋กำมือมือด้วยความเจ็บใจ "ออกไปจากห้องหนูนะคะ.." พึก!!! "ว้ายยย์" เสียงสะดุ้งสุดตัวเมื่อยังไม่ทันได้พูดจบหวังก็ตรงเข้าจับสองขาถ่างกว้าง "พะ...พี่หวัง" "กลีบเล็กของเธอมันน่ารักชะมัด" "____" "ขอดูอีกสักทีสิแล้วจะไป" อ้อนใจพยามปัดป่ายใช้มือดันตัวเขาออก แต่ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังจ้องอยู่ไม่ลดละอีกทั้งสองมือแกร่งจับขาแหกแหวกกว้าง เธอจึงนั่งคดงอบนเก้าอี้อย่างทุลักทุเล ปึบ❗ "อ๊ะ อ๊าาาย์" อ้อนใจครางดังลั่น เมื่อความรู้สึกเจ็บพุ่งเข้าใส่ "ทำอะไรคะพี่หวัง" "สะกิดให้เธอรู้สึกคนอะไรเม็ดโผล่ออกมานอกเนินกลีบบางเนื้ออูมนูนดี" "คนลามก พี่หวัง ล..ลามก" "ฉันแค่ใช้ปากขบเม้มเม็ดน้อยของเธอครั้งเดียวเองนะ..กางเกงในเป็นคราบน้ำเมือกซะเเล้ว หึ ใครกันเเน่ที่ลามก" "ไอ้พี่หวัง!!" จิ จิ จิ "เชี่ยยย" หวังรีบปล่อยมือผละออกเมื่อเห็นบางอย่างไหลซึมออกมา "กรี๊ดดดดด~~" "จะเสียงดังทำไม!" "คนเลวคนบ้าคนโรคจิต ฮือ~~พี่กัดของหนูขาดหรือเปล่าค่ะ" "โว้ย! เธอจะบ้าเหรอเม็ดเธอไม่ใช่ลูกอมนะที่เคี้ยวแล้วจะละลายในปาก" สาวน้อยรีบลุกจากเก้าอี้วิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อเช็กสภาพช่วงล่างก่อนจะเดินเชื่องช้าออกมา "เป็นอะไรสรุป" หวังนั่งรออยูบนเตียงขนาดสามจุดห้าฟุต สำหรับนอนคนเดียวของอ้อนใจ "ประจำเดือนมาค่ะ" เสียงตอบเแผ่วที่เอียงหน้าหนี เธอน้ำตาคลอเพราะอายหนัก ตึก ตึก หมับ "ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร เอาแบบนี้ฉันจะช่วยอายเป็นเพื่อนเอาไหม.." "อายเป็นเพื่อนคือยังไงคะ" "ก็เธอเลือดแตกคาที่เลยฉันก็จะแตกคาที่ให้เธอดูจะได้เสมอกัน" พึบ! หวังกดตัวอ้อนใจให้นั่งลงบนเตียงแทนแล้วงัดลำท่อนที่แข็งรอออกมา ลำยาวมีขนาดใหญ่จนน่าขนลุก ทำให้อ้อนใจสะดุ้งเฮือกเพราะเส้นสีเขียวเข้มพันลำกระตุกหงึกผงาดหลายที "ฉันจะแตกให้เธอกลืน" หวังพูดพร้อมใช้มือบีบจมูกอ้อนใจจนเธอต้องอ้าปากรับอากาศ "แบบนี้..รับรองว่าน้ำคาวทุกหยดจะไหลลงคอเธอแน่นอน หึ!"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more