หวังรักอ้อนใจ

บทที่1 นักโทษเเดนเถื่อน

"ผู้ใดข่มขืนโดยการกระทำชำเราผู้อื่น ต้องโทษระวางจำคุก 4-20 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 140,000-400,000 บาท"

และนั่นเป็นการชี้ชะตาชีวิตของเขาผู้ที่ซึ่งถูกล่ามโซ่และนำตัวเข้าเรือนจำเพื่อถูกกักขังตามคำตัดสิน

"อยากเป็นเมียนักโทษที่มีคดีข่มขืนติดตัวมากหรือไง ฉันสั่งให้ไสหัวไป!!"

"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ ต่อไปพี่จะได้ไม่ต้องไปทำร้ายใครอีก เพราะหนูจะยินยอมให้พี่กระทำอย่างเต็มใจเอง"

มือเล็กยกขึ้นกุมศีรษะเพราะเขาเงื้อมมือจะตบ แต่สถานการณ์กลับแปรผัน กระดาษที่เธอเขียนขอความช่วยเหลือจากชายที่ยืนบนตึกนั้นได้ผล ทำให้เขารีบลงมาซัดต่อยตีกับเหล่าฉกรรจ์ตรงหน้า จนทุกคนล้มลงไปกองกับพื้นแล้ววิ่งหนีเตลิดหายไป

"อย่าไปทำแบบนี้ที่ไหนอีกนะ ระวังจะโดนเตะจนฟันร่วงหมดปาก"

มือหนาผละออกเพราะตัวเล็กเริ่มกลัวจนสั่นระริก แต่ลมแรงพัดผมยาวสลวยของเธอปลิวใส่หน้าส่งกลิ่นแชมพูหอมอ่อน

"หนูกราบขอโทษพี่อีกครั้งนะคะ" สาวน้อยกล่าวพร้อมยกมือไหว้

"ถ้าจะขอให้คนอื่นช่วย เธอก็ควรเขียนดีๆ สิ เสือกมาทำให้อารมณ์กูขึ้นอีก"

"พี่พูดจาไม่เพราะเลย"

"ไม่ถีบหน้าหงายก็บุญแล้ว!!"

พลึก

หวังคว้าหยิบกระดาษที่เธอเขียนจากพื้นขึ้นมาก่อนจะเหวี่ยงปลิวใส่หน้าด้วยอารมณ์โกรธ

"เขียนมาได้ยังไงว่า 'พ่อมึงตาย' อีเด็กบ้า!"

บทที่1 นักโทษเเดนเถื่อน

หวัง หรืออาจจะย่อมาจากผิดหวังเพราะโชคชะตาชีวิตที่โคตรจะบัดซบ เกิดมาโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นใครมีเพียงหลวงตาที่เลี้ยงดูเขามาเท่านั้น

และที่นี่เป็นเรือนจำใหญ่ในภาคเหนือ เขาถูกส่งตัวมารับโทษและชีวิตในนี้สบายอย่างเดียวคือไม่ต้องจ่ายเงินกินข้าวเท่านั้น

"ไอ้หวังมึงเอานมไปแลกบุหรี่หรือยัง"

คนที่เดินเข้ามาทักชื่อ หาญ ซึ่งอายุแก่กว่าหวังหลายปี

"แม่งเอ๊ยเสือกขึ้นราคาอดแดกสิ ขนมรูปวงกูรอมาตั้งแต่เช้า"

ส่วนคนที่เดินตามมาชื่อ โซ่ รุ่นราวคราวเดียวกันกับหวังพวกเขาสนิทกันมากเพื่อสร้างกลุ่มเอาไว้เนื่องจากคุกนี้แม่งเถื่อน!

ตุ๊บ ผวะ

"คิดว่าเจ๋งมากเหรอ พวกมึงสามตัวจะอยู่รอดจนถึงวันพ้นโทษหรือเปล่า" ชายตัวใหญ่ยืนมองลูกน้องที่ตัวเองสั่งให้ทุบตีนักโทษในเขตปกครอง

"แล้วเสือกอะไร"

"มึงชื่อไอ้หวังสินะปากดีนัก"

"แล้วทำไม..ชื่อกูเหมือนชื่อพ่อมึงเหรอ"

"ไอ้สัส!! กระทืบมันให้จมตีน"

หลังจากนั้นก็คงไม่ต้องบอกว่าทั้งสามคนโดนอะไรบ้าง..ทั้งหมัดและส้นตีนประเคนเข้าใส่เหมือนพวกมันเก็บกด

หลายชั่วโมงต่อมา

"กูบอกแล้วให้สงบปากสงบคำบ้างไอ้ห่า" โซ่พูดพลางขมวดคิ้วจ้องหน้าหวัง

"ก็คำพูดของมันกวนส้นตีน เหมือนคุกนี้พ่อมันสร้างไว้โคตรน่าหมั่นไส้"

"มึงหมั่นไส้! แต่พาพวกกูโดนซ้อมไปด้วยอย่าว่าแต่ข้าวต้ม น้ำเปล่ายังแดกลำบาก"

สภาพตอนนี้ใบหน้าทุกคนแตกร้าวยับเยินแต่ยังนอนพูดคุยกันในกรงขังที่มืดมิด

"อย่าไปว่ามัน ที่จริงก็น่าหมั่นไส้จริง แค่เดินผ่านไม่ก้มหัวให้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ" หาญพูดเสริมก่อนที่เจ้าหน้าที่จะเดินตรวจความเรียบร้อย ทั้งหมดจึงต้องหลับตาลงแล้วเงียบอย่างสงบ

หลายอาทิตย์ต่อมา

ทั้งสามคนทำตัวดีขึ้นเนื่องจากนายบอกว่าใครไม่มีเรื่องเรื่องจะพาออกไปทำงานบริเวณนอกเรือนจำ [แต่ยังอยู่ในเขต] ซึ่งก็ทำงานกวาดใบไม้ตัดหญ้าทั่วไป

"ค่อยหายใจโล่งขึ้นหน่อย" โซ่ถือไม้กวาดปัดแกว่งไปทั่วก่อนที่หาญจะเอ่ยถาม

"พวกมึงคิดยังไงกับการต้องออกไปใช้ชีวิตโดยที่มีคดีติดตัวเป็นตราบาปแบบนี้"

"เอ้า! ก็ไม่มีได้มีป้ายแขวนคอเอาไว้สักหน่อยถ้าเราไม่พูดใครมันจะรู้"

"เเล้วมึงล่ะไอ้หวังคิดว่าไง.."

หาญเลิกคิ้วถามแต่หวังกลับเงียบไม่ให้คำตอบ คงเพราะตราบาปของเขาค่อนข้างจะรุนแรงในสังคมพอสมควร

"ส่วนกูก็แค่ลักพาตัวแล้วทำให้แค่เกือบตายไม่น่าจะโดนโทษหนักขนาดนี้" จู่ๆ โซ่ก็พึมพำ

ผวะ

"มึงใช้คำว่าก็แค่เหรอไอ้โซ่ เขาไม่ยิงมึงทิ้งกลางทางก็บุญแล้วไปเล่นกับพวกนักการเมือง" หาญฟาดมือหนาเข้าหัวโซ่ดังสนั่น

"เออ!! ของพี่ก็ใช่ย่อยนะฆ่าคนตาย"

"สมควรแล้วของกู เหอะ ถ้ามันไม่ตายกูออกไปได้จะกลับไปยิงซ้ำให้"

"คนเลว"

"ถ้าเป็นคนดีกูจะมาอยู่ในชุดนักโทษแบบนี้ทำไมไอ้ห่า!!"

"ก็ถูกของพี่ ฮ่าๆ"

ต๊บ ต๊บ

"เรียงแถวกลับเรือนจำเก็บไม้กวาดใส่ตระกร้าให้เรียบร้อย" เสียงผู้คุมกระเเทกกระบองลงพื้นปูน ทั้งหมดจึงรีบเดินมาเข้าเเถวทันที

ห้องน้ำ

ซ่าาา

ในขณะที่อาบน้ำก็มีผู้คุมยืนล้อมให้ชำระล้างร่างกายภายในระยะเวลาที่กำหนด แต่ในตอนที่ตักน้ำราดหัวรดศีรษะแวบหนึ่งในสมองของหวังก็คิดว่ามันยุติธรรมสำหรับเขาแล้วเหรอ..ที่ต้องมาชดใช้ความผิดในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อ

วันต่อมา

ฟู่

"สวรรค์ของคนคุกก็คือบุหรี่นี่แหละไอ้สัส! กว่าจะหามาได้ยากเย็น" ควันพ่นโขมงในที่ลับตา บรรดานักโทษแอบมาทำเรื่องผิดกฎตามหลืบโต๊ะ "แล้วพี่หาญนี่ดีเหี้ยๆ เลยไม่ค่อยชอบมาดูดมวนแบบเราเนอะ มึงว่าไหมไอ้หวัง"

"อืม ก็ดีแล้วบุหรี่ทำลายปอด"

"แต่ก็ดีกว่ารักเธอตลอดทำร้ายใจ"

"คำคมมึงเยอะแบบนี้ไงถึงได้..."

หมึบ!

โซ่รีบเอื้อมมือมาปิดปากหวังเอาไว้ แววตาเขาจ้องดุดันก่อนจะหันมาฟัดเหวี่ยง

"กูไม่น่าเล่าแม่งให้ฟังเลยไอ้สัส" คิ้วหนาขมวดจ้องมองหวัง

"ความรักมันไม่เลือกที่เลือกเวลาหรอก มึงไม่ได้ทำอะไรผิดก็แค่แม่งเยปสาวบนรถไฟที่ใกล้จะตกรางเท่านั้นเอง"

"ไอ้หวัง!! กูบอกว่าอย่าพูดเดี๋ยวเตะปาก"

"ลุกมาเตะสิกูก็มีส้นตีนนะจะสวนให้"

สีหน้าโซ่ดูจริงจังเคร่งเครียดทุกครั้งเมื่อพูดถึงอดีตที่แสนเจ็บปวด แต่ทั้งสามคนล้วนมีความทรงจำเลวร้ายก่อนจะมาลงเอ่ยที่กรงขังแบบนี้ อย่างเช่น..

'ความทรงจำในคืนนรกของหวัง'