“อนันตา ถ้าโจรมันปีนเข้ามาแล้วมาเจอเธอนอนเหงาๆ อยู่คนเดียวบนเตียง เธอคิดเหรอว่ามันจะมองเธอเฉยๆ แล้วปีนกลับออกไป ไม่หรอก ฉันว่ามันจะทำแบบนี้แน่ๆ”
โคล์แสร้งกระชับร่างอ้อนแอ้นเข้าหาตัว พอร่างเล็กเข้ามาเบียดกับอกแกร่ง เขาก็ได้กลิ่นกายหอมจางๆ ที่จำได้ดีแม้จะไม่ได้กลิ่นหอมแบบนี้มานานแล้ว
ความนุ่มหยุ่นของเนื้อคนตัวเล็กที่ถูกเขากักกอดเอาไว้ มันทำให้ร่างสูงเผลอไผลอยากจะพาเอาคางสากก้มลงพาดเคลียคลอที่หัวไหล่เปลือยเปล่านวลเนียนในชุดนอนที่ทำมาจากผ้าฝ้ายสีขาว ซึ่งอนันตาเป็นคนออกแบบและตัดเย็บเองกับมือ
“คุณจะทำอะไรฉัน นี่คิดจะปีนเข้ามาปล้ำเหรอไง”
โคล์รีบผละออกห่างจากร่างบาง พลางส่งประกายตาดุใส่ “ฉันคิดว่าบางทีถ้าโจรมันเห็นเธอสวมชุดนอนแบบนี้ มันก็อาจเปลี่ยนใจปีนกลับลงไปก็ได้”
อนันตาก้มลงมองชุดนอน ถึงชุดนอนที่เธอตัดเย็บจะไม่ได้ออกแบบให้ดูเซ็กซี่ยั่วยวน แต่ก็ดูดีและเรียบร้อย ไม่ได้ใส่แล้วดูเชยเหมือนมนุษ
