“ฉันต้องการทำให้ถูกต้องขณะที่ยังมีชีวิตและสติสัมปชัญญะครบถ้วน มีคนมากมายที่มีทรัพย์สินจำนวนมาก และตัดสินใจทำพินัยกรรมตั้งแต่ยังหนุ่ม”
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณต้องยกสมบัติให้ลูกๆ ตั้งแต่ตอนนี้ เด็กๆ ยังดูแลอะไรไม่ได้หรอก ส่วนฉันก็ไม่อยากเข้าไปวุ่นวาย บอกแล้วไงว่ายอมรับให้คุณเป็นพ่อของลูก แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันกับคุณจะต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก”
“ฉันยกสมบัติให้ลูกกับเมียมันผิดตรงไหน หรือเธอจะเถียงว่าไม่เคยเป็นเมียฉัน เธอคงไม่คิดจะโกงลูกหรอกมั้ง คนเป็นสามีหรือพ่อก็ต้องทำแบบนี้กันทั้งนั้น ถึงฉันจะยังไม่ใกล้ตาย เพราะร่างกายฟิตแอนด์เฟิร์มอยู่มาก แต่ใครจะไปรู้ เกิดขับรถออกจากบ้านไปแล้วไม่ได้กลับมาอีกจะทำยังไง”
“...”
อนันตาพูดไม่ออก ไม่มีอะไรจะเถียง เธอไม่คิดว่าเขาจะยกสมบัติให้ลูกมากมายขนาดนี้ มันไม่ใช่ความดีใจแน่นอน แต่มันเป็นความประหลาดใจระคนเชื่อมั่นว่าเขารักลูกมาก ไม่รู้ว่าเธอเงียบไปนานเท่า
