อีกฟากหนึ่ง บ้านปูนสองชั้นหลังใหญ่ที่ปลูกอยู่ท่ามกลางแมกไม้นานาพรรณจนดูไม่ออกเลยว่าตั้งอยู่ในทำเลทองของเมืองหลวง
“โอ๊ย! เจ็บ ฉันบอกว่าเจ็บ” พราวพิณพยายามสะบัดแขน แต่สะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด แขนของเธอถูกมือหนาที่แข็งและเหนียวปานคีมเหล็กจับยึดเอาไว้แน่น “ปล่อยฉัน บอกให้ปล่อยไงล่ะ”
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง คุณทำอะไรกับผม...คุณพราว” ร้อยตรีชาคริตถามอีกครั้งหลังจากลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าเขากำลังนอนเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับยัยผู้หญิงน่าเบื่อที่เขาจำใจต้องมาดูแลสักพักหนึ่ง แต่สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนกับว่าเขาจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว ยิ่งมองเห็นสภาพเสื้อผ้าของเธอและเขาที่ถูกโยนเกลื่อนกลาดไปทั่วห้อง ราวกับว่าเมื่อคืนเขากับเธอผ่านสมรภูมิเผ็ดร้อนมาด้วยกัน ก็ทำให้เขามึนงงไปหมด
“นายทำอะไรลงไปก็รู้อยู่แก่ใจ”
“ผมไม่เชื่อว่าเมื่อคืนผมจะเมาจนไล่ปล้ำคุณ ผมเมาผมยอมรับ แต่ปล้ำคุณ ผมว่าต่อให้เมาก็ปล้ำไม่ลง
