“นั่นไงล่ะ เสียงที่ว่าคุ้นเคย” อนันตาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแจ๋วๆ ของลูกสาวมาร้องเรียกหน้าห้อง “ทำไงดี อิ่มอุ่นอยู่หน้าห้อง”
“ตารีบแต่งตัวนะ”
อนันตารีบคว้าเสื้อผ้ามาสวม ส่วนโคล์ก็รีบเก็บเสื้อผ้าช่วยอนันตา และหาของตัวเองที่เหวี่ยงลงจากเตียงมาใส่อย่างรวดเร็ว
เขาเห็นเธอรีบร้อนก็นึกขำ “กลัวลูกจะรู้เหรอว่าเราทำอะไรกันในห้อง” คนหล่อยิ้มขำให้เมีย
อนันตามองค้อน ทั้งโกรธทั้งอาย “ไม่ต้องมายิ้มเลยค่ะ เพราะคุณคนเดียว อีกหน่อยจะทำอะไรต้องระวังกว่านี้นะ เด็กๆ เริ่มโตแล้ว”
“แสดงว่าฉันมีโอกาสจะได้ทำอีก” คนเจ้าเล่ห์สายตาเปี่ยมความหวัง เลยถูกอนันตาดุใส่
“โคลี่จอมหื่น”
โคล์รีบช่วยเมียใส่เสื้อผ้าแล้วเช็กความเรียบร้อยให้ ดวงตาของเขายังทอประกายความสุข ฝ่ามือใหญ่ตะปบเอวคอดบางของเมียไม่ให้เดินหนี ระยะเวลา 8 ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลย
“คุณโคล์ อย่ามารุ่มร่ามนะคะ ฉันจะไปเปิดประตูให้ลูกแล
