“แล้วขอบใจที่เธอเชื่อใจฉันมากกว่าคำพูดของลอร่า และนาธาน เธอถึงไม่ส่งผลงานวิจัยของฉันไปให้ใคร ขอบใจที่เชื่อมั่นในตัวฉัน”
“ฉันเชื่อคุณ แต่ก็สงสารลอร่า เครียดจนไม่ได้หลับได้นอนจนเก็บไปฝันว่าพอส่งไปแล้ว คุณโกรธฉันมาก แต่พอตื่นขึ้นมาก็ยังถูกคุณเข้าใจผิด ซวยซ้ำซวยซ้อน”
ยิ่งอนันตาพูดโคล์ยิ่งรู้สึกผิด ดวงตาสองคู่สบกัน เป็นดวงตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาถึงแปดปี แม้จะขมขื่นแต่สุดท้ายโชคชะตาก็ยังพัดพาให้คนทั้งคู่กลับมาพบและรักกัน
“ต่อไปนี้ ผมสาบาน จะฟังคุณอธิบายทุกเรื่อง จะไม่ใจร้อนวู่วามอีกแล้ว”
“ค่ะ ฉันก็จะไม่ยอมเสียคุณไปอีกแล้วเหมือนกัน” อนันตาบอกพร้อมกับขอบตาร้อนผ่าว มันนานไปแล้วที่เขากับเธอเข้าใจผิดกัน
“ฉันรักเธอ คิดถึงเธอจริงๆ ดูสิฉันปลูกดอกไม้ที่เธอชอบจนตอนนี้มันลามไปทั้งเขาแล้ว เห็นความรักของฉันบ้างหรือยัง”
ต่อไปนี้เธอจะชดเชยให้เขา ไม่อยากเสียเวลาอีกแม้แต่วินาทีเดียว มือเรียวยาวคล้องคอคนตัว
