“ก็รู้ แต่มันคิดถึง”
ปรัชญ์ยังไม่เลิกบ่น ทำท่างอแงยิ่งกว่าเด็กสามขวบ พี่ไม้ที่ว่าช่างงอแงยังแพ้คนเป็นลุง ลินินอยากหยิกเด็กโข่งสักทีให้เลิกกวนใจ แต่ก็ทำได้แค่เดินหนีไปเกาะราวขอบกั้นมองดูวิวทะเลแทน ปรัชญ์เห็นภรรยาเดินหนีก็ตามมากอดเธอไว้ทางด้านหลัง เกยคางบนไหล่มน
“ฉันรู้ว่าเธอก็ห่วงลูก แต่เธอเข้มแข็งกว่าฉัน ไม่ขี้บ่นเท่าฉัน เอาเป็นว่าเราจะเชื่อใจแม่ของฉัน แล้วเก็บเกี่ยวช่วงฮันนีมูนของเรา ให้สมกับที่ทุกคนอยากให้เรามีความสุข ดีไหม” ปรัชญ์เอ่ยขึ้น
“ดี ดีมากๆ”
ลินินหันมาหอมแก้มคนพูดแรงๆ แล้วพูดถึงเกาะส่วนตัวที่เขาและเธอ จะใช้เป็นสถานที่ฮันนีมูนร่วมกัน
“บ้านพักบนเกาะส่วนตัวของคุณกริช จะเป็นยังไงบ้างนะ เห็นมัสเคยบอกว่ามีเครื่องปั่นไฟ มีห้องเก็บอาหาร แล้วบนเกาะยังมีน้ำตกกับท่าเรือ ให้เราไปนั่งตกปลา เหมือนวิมานบนดิน สงบและเป็นส่วนตัวที่สุด”
“มัสกับคุณกริช คงเอาเราสองคนมาปล่อยเกาะ ให้มีเวลาส่วนต
