“ต่างกับฉันเลย ห้าเดือนที่ไม่มีนาย ฉันสบายใจมาก กินได้อร่อย นอนก็หลับสบาย ฉันเลยอ้วนขึ้น” ลินินแกล้งพูดให้เขาน้อยใจเล่น
“ใจร้าย เธอใจร้ายมากรู้ไหม หอบลูกหนีฉันไป ถ้าฉันไม่ตามไปเจอ ลูกคงไม่รู้จักพ่อไปตลอดชีวิต และฉันคงไม่รู้ว่าเรามีลูกด้วยกัน” ปรัชญ์ตัดพ้อ
“ตอนนี้ฉันให้โอกาสนายแก้ตัวแล้วยังไงล่ะ นายต้องพิสูจน์ความจริงใจของนายให้ฉันเชื่อก่อนสิ”
“ก็พิสูจน์อยู่ทุกวัน เมื่อไหร่จะยอมเชื่อใจฉันสักที รอให้ลูกบวชก่อนไหมครับ ด็อกเตอร์ลินิน”
คำตัดพ้อของเขาทำเอาลินินขำ เธอยื่นมือมาแตะหน้าผากของเขา แล้วย่นจมูกส่ายหน้าไปมา
“เขาว่าคนหัวล้านขี้น้อยใจ หัวนายแค่เถิกนิดหน่อยเอง ไม่น่าใจน้อยเลยนี่”
ปรัชญ์จับมือหญิงสาวดึงมาวางทาบบนหน้าอกข้างซ้าย แล้วบอกว่า
“ใครว่าฉันน้อยใจล่ะ ดูสิใจของฉันมันเต้นบอกว่า รักเธอๆ ทุกวัน รอคอยให้เธอยอมให้อภัยฉัน”
“แหวะ ลิเกชะมัด ไม่คิดว่านายจะติดสำนวนลิเกมาพูดกับฉันนะ” ลินิ
