ลมเย็นผ่านพัดทุ่งโล่งกว้าง หลินหลินวิ่งไปอย่างไม่รู้ทิศทางแต่แล้วต้องร้องเสียงหลงและล้มลงเพราะฉินจิ้นเหอไม่ยอมรามือง่ายๆ ร่างกำยำกระโดดตะครุบนางไว้ได้ ก่อนที่คนทั้งคู่จะล้มกลิ้งไปด้วยกัน
ฉินจิ้นเหอมีท่าทีเดือดดาล ทำเอาอีกฝ่ายหัวใจเต้นระรัว
“คิดหนีเหรอ ข้าบอกแล้วใช่ไหม ถ้าเจ้าหลอกข้าเมื่อไหร่ ข้ามีวิธีเปิดปากให้เจ้าพูดความจริง”
หน้าอกนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างเหนื่อยหอบ “ข้าจะพูดแล้ว ข้าไม่ใช่ปีศาจ ข้าเป็นมนุษย์ในคริสต์ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด มีอาชีพเป็นนักเขียนบทละคร ข้าถูกหลิวโจวซิ่น นักแสดงนำในเรื่องส่งกลับมาอยู่ในยุคต้าชิง เพื่อแก้ไขคำสาปและเขียนบทสรุปความรักให้กับท่านพ่อของข้าซึ่งเป็นเทพและท่านแม่ของข้าที่เป็นธิดาจิ้งจอกเก้าหาง”
ฉินจิ้นเหอนิ่งอึ้งไป นอกจากแพศยา นางยังแต่งเรื่องเก่ง แต่เขาไม่เข้าใจสักนิดกับเรื่องที่นางกล่าวมาทั้งหมด สีหน้าของฉินจิ้นเหอไม่แปรเปลี่ยน แต่สายตาที่เข้มขึ้นทำให้
