‘อ๋องชั่ว ร้ายกาจนัก’
ทำเช่นนี้ถูกแล้วหรือ
“ท่านกล่าวได้ถูกต้อง” ฉินจิ้นเหอยอมรับ ใบหน้านิ่งขรึมไม่มีแววอ่อนข้อพาดผ่าน ท่อนขากำยำเดินผ่านไปนั่งที่เก้าอี้แม่ทัพ “ข้าคิดกบฏจริงๆ คิดมานานแล้ว คิดโดยไตร่ตรองไว้แล้ว”
หย่งเล่อซึ่งวู่วามกว่าบิดารีบปราดเข้าไปจะสังหาร เพราะคำพูดที่อีกฝ่ายยอมรับ แต่ไม่ทันได้ลงมือ ดาบในมือก็ถูกปัดทิ้งอย่างรวดเร็ว ฉินจิ้นเหอกระโดดลงมาถึงตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไรหย่งเล่อเองก็มองไม่ทัน เพียงชั่วพริบตาดาบคมๆก็พาดอยู่บนลำคอของหย่งเล่อ เหตุใดไม่มีใครเคยกล่าวว่าอ๋องเก้าวรยุทธสูงส่งเช่นนี้ หรือเขาตบตาผู้คนด้วยท่าที่อ่อนน้อมมาโดยตลอด
“นี่มันอะไรกัน!”
หย่งเล่อมองฉินจิ้นเหอด้วยความคาดไม่ถึง เขาดูเบาอ๋องหนุ่มผู้นี้ไปมาก ในยามนี้ทั้งโกรธทั้งอาย เขาเป็นถึงรองแม่ทัพแต่สู้อ๋องคนหนึ่งไม่ได้
“ฆ่าข้าเสีย”
“ไม่ เจ้าไม่ได้ไร้ประโยชน์ขนาดนั้นอย่าเพิ่งเสียใจไป เจ้าแค่เพียงประมาทข้า เจ้า
