“หม่อมฉันพร้อมที่จะดูแลหกตำหนัก ขอเพียงฝ่าบาทวางใจ ตอนนี้ทั้งท่านลุงและพี่ชายใหญ่ก็ออกไปรบที่ชายแดนใต้เพื่อแผ่นดินต้าชิง ทางนี้หม่อมฉันก็ขอแบ่งเบาภาระฝ่าบาทด้วยการดูแลฝ่ายในให้เรียบร้อย”
ฉินซือเฉิงอึ้งไปอีกครั้ง นางพูดเหมือนเตือนเขาเป็นนัยๆว่าตอนนี้สกุลหลวนทำศึกอยู่ ควรปฏิบัติกับนางอย่างดีไม่งั้นเดือดร้อน วอดวายกันไปข้าง
ฮ่องเต้ทอดมองนางด้วยท่าทางอารมณ์ดี “ฮ่าๆ สกุลหลวนมีความดีความชอบใหญ่หลวงกลับมาข้าจะปูนบำเหน็จพวกเขาอย่างงาม ฮองเฮาของข้ามิต้องกังวลไปหรอก”
หลินหลินยอบกายลงต่ำทำความเคารพ “เป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งนักเพคะ ท่านลุงกับพี่ชายใหญ่คงดีใจมาก” นางเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคู่งามเปล่งประกายหยาดเยิ้มไปด้วยแววจริตมารยาที่หลินหลินจงใจสร้างขึ้นมาหรือเรียกง่ายๆในภาษาของนาง
‘อ่อย’
ฉินซือเฉิงมองตอบกลับดวงตาเจ้าชู้แวววาว “ฮองเฮาเจ้างามขึ้นมาก คืนนี้ข้า...” ฉินซือเฉิงรู้สึกประหลาดเขาไม่เคยรู้สึ
