หลินหลินถอนใจ ครึ่งหนึ่งก็คิดถึงบ้าน คิดถึงสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ทั้งห้างสรรพสินค้า บริการสั่งทุกอย่างทางออนไลน์แต่จะว่าไปแล้วโลกที่ไม่มีสื่อออนไลน์ ไม่มีไวไฟ เงียบสงบดีชะมัด ไม่มีเรื่องดราม่ามาให้ซุ่มเสพ หลินหลินกลับคิดว่ามันเยี่ยมชะมัดเหลือเวลาทำงานมากขึ้นไปอีก แต่จะดีมากหากจะส่งอีเมล์ข้ามภพได้ นึกถึงงานที่ทำค้างเอาไว้ก็อดคิดไม่ได้ป่านนี้ที่กองละครคงจะโทร.หาตัวเธอจนวุ่นเพราะก่อนจะหายตัวมาเธอเพิ่งส่งทรีทเม้นต์ซึ่งหมายถึงโครงเรื่องขยายอีกห้าบทที่เหลือให้ผู้กำกับช่วยดู ‘คุณเหอ’ ผู้กำกับที่เธอทำงานด้วยก็แจ้งว่าอีกสองวันเขาจะตอบกลับเธออีกครั้งหนึ่ง
“ไม่รู้ป่านนี้คุณเหอจะวุ่นวายแค่ไหน คงจะแช่งหลินหลินอยู่แน่”
ฮัดเช้ย
เสียงจามสองครั้งติดกันจนจางชิงหลินคิดว่าบางทีเวลานี้คุณเหอคงกำลังบ่นหาเธออยู่ สำหรับงานของเธอแล้วหากนักเขียนทั่วไปมีบก.ไว้เป็นที่ปรึกษา ที่ปรึกษาของนักเขียนบทก็คือผู้กำกับซึ่
