“แผ่นดินเป็นของตระกูลฉิน ข้าจะทำเช่นไรก็ได้ หากประชาชนไม่มีเงินจ่ายภาษี พวกเขาก็ควรขยันทำมาหากินให้มากขึ้นมิใช่หรือ ไม่ใช่มาร้องทุกข์ให้ราชสำนักลดภาษี พวกโง่พวกนั้นดีแต่สร้างเรื่อง อย่าคิดว่าฮ่องเต้อย่างข้าจะโง่งมเชื่อทุกอย่าง”
ฉินจิ้นเหอไม่กล้าพูดว่าสิ่งที่ท่านพี่คิดช่าง...
‘บัดซบ’
‘เศษสวะ’
‘เห็นแก่ตัว และโง่งมเป็นที่สุด’
หากราษฎรบอกว่าไม่มีข้าวกินก็คงบอกว่าทำไมไม่กินเนื้อ หากราษฎรบอกว่าหนาวก็คงจะบอกว่าทำไมไม่หาเสื้อผ้ามาสวม สวรรค์เหตุใดท่านส่งคนเลอะเลือนขึ้นครองบัลลังก์ แผ่นดินต้าชิงสงบสุขร่มเย็นมาอย่างยาวนานตั้งแต่อดีตฮ่องเต้หยางจื่อ และฮองเฮาหนิงซูเยว่ แต่เริ่มเสื่อมลงเมื่อปลายรัชสมัยของพระบิดา จนกระทั่งฉินซือเฉิงได้ขึ้นนั่งบัลลังก์เป็นยุคที่เสื่อมอย่างแท้จริง
“เออ น้องเก้าเจ้าได้ยินข่าวจางชิงหลินบ้างหรือไม่” จู่ๆฉินซือเฉิงก็ถามเรื่องนี้ขึ้น
ฉินจิ้นเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ผิดจากท
