เช้าวันต่อมา
"พวกนั้นเล่นเกมโกงวางยาฉัน" อาชากลับมาอธิบายให้นามิฟัง "เมื่อคืนฉันไม่ได้สติเลย"
"คุณเป็นถึงมาเฟียแต่กลับโดนลอบวางยา"
"ก็แน่สิ แก้วชานั้นเป็นของพ่อ! ใครจะไปคิด"
"พ่อของคุณคงอยากให้คุณมีทายาทกับภรรยา"
"นามิฟังฉัน.."
แม้อีกฝ่ายจะเดินเข้าหาแต่ตัวเล็กกลับผละถอย เธอรู้สึกเจ็บปวดทรมาน ยิ่งถลำลึกรักเขามากแค่ไหน ก็ยิ่งเหมือนไกลมากเท่านั้น
"สรุปว่าเธอไม่เชื่อใจฉัน" เสียงของอาชาทุ้มพูดสั่น
"เปล่าหรอกค่ะ ฉันเป็นแค่สุนัขที่คุณเลี้ยงเอาไว้เล่นๆ มีสิทธิ์อะไรไปเคลือบแคลงคุณ"
"อย่าประชด"
"ฉันเปล่านะคะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ"
โต้มมม!
ประตูในห้องนามิกระแทกดัง อาชาเดินออกไปอย่างหงุดหงิด ความต่ำต้อยตอกย้ำว่าเขาไม่คู่ควรกับเธอเลยสักนิด แม้ก่อนหน้าจะไร้ทางเลือกก็ตาม
หลายวันผ่านไป
"ช่วงนี้คุณอาชาอยู่บ้านทำไมปล่อยเธอออกจากห้องมาได้" ยายเอ่ยถามสงสัย "ปกติเห็นขลุกอยู่แต่ห้องด้วยกัน"
"เขา
