นามิข่มความรู้สึกแทบไม่ไหว ตัวเล็กยืนสั่นกำหมัดเดินออกจากตรงนั้นไปยังห้องนอน
แสงไฟสว่างในช่วงพลบค่ำสาดส่อง พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าส่องแสงสีส้มเป็นประกายกระทบเงาในกระจกบานใหญ่ขณะที่เธอกำลังนั่งหวีผมตัวเอง ในสมองก็ครุ่นคิดถึงคำพูดเลวร้าย
'อีสารเลว'
เสียงสบถแผ่วเบาก่อนที่จะวางหวีลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง นามิเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเปิดดูแล้วแน่นิ่งไปสักพัก
ก๊อก ก๊อก
ทันใดเสียงเคาะประตูก็ทำลายบรรยากาศสุดแสนอึดอัด นามิปิดประตูตู้เสื้อผ้าเดินตรงดิ่งไปเปิดให้ปรากฏว่าเป็นอาชา
"นึกว่าวันนี้คุณจะไม่กลับบ้าน" นามิถามเสียงอ่อน "สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะคะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"
"ก็เรื่องเดิม ช่วงนี้พวกต่างแก๊งมันเริ่มหัวแข็งก็เลยมีปัญหามากมายตามมา"
"ฉันชื่อว่าคุณทำเต็มที่แล้วล่ะค่ะ"
"แต่ยังไม่พอไง!"
คิ้วหน้าย่นแดงอารมณ์โกรธเคือง นามิเงื้อมมือจับลูกกรอบแก้มก่อนที่จะกระซิบบางอย่าง "ไปอาบน้ำก่อนเถอะนะคะเดี๋ยวฉ
