ข้ามไปในนิยาย ข้าจะไม่เล่นตามบท

ยามค่ำคืนในเมืองปักกิ่ง รถหรูสีดำวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกลงมาพรำๆ มุ่งหน้าไปที่โรงหมักสุรานอกเมือง “นายหญิง อีกหลายชั่วโมงกว่าจะเดินทางถึง คุณพักสักหน่อยเถิดครับ” ลุงชุน คนขับรถของเฟยเถาเอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นห่วง “ค่ะ” แต่เฟยเถาไม่ได้หลับพักเอาแรงเช่นที่นางรับปาก ดวงตาคู่งามมองออกไปด้านนอกรถแล้วถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก เธอเพิ่งจะเดินทางกลับมาจากโรงงานถึงบ้านได้ไม่ถึงชั่วโมง ทางโรงงานก็โทรมาพบปัญหาให้เธอต้องรีบเข้าไปแก้ไข หากเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ก็คงไม่ต้องให้เธอออกหน้า แต่นี่...พนักงานดันส่งสินค้าของลูกค้าสลับกัน “จะตกให้แรงกว่านี้ก็ไม่ได้” เสียงหวานบ่นพึมพำเบาๆ ฝนที่ตกลงมาเบาๆ ทำให้เธอนึกรำคาญใจนัก ตอนที่คุณพ่อ คุณแม่จากไปเมื่อห้าปีก่อน ก็เป็นวันที่ฝนตกลงมาเช่นนี้ จะไม่ให้เฟยเถาหัวเสียได้อย่างไร มือขาวลูบหนังสือนิยายที่อยู่ด้านข้างของเหม่อลอย สายตายังทอดมองสายฝนและไฟท้ายของรถที่จอดติดกันยาวเป็นหางว่าว ใจอยากจะรีบไปจัดการปัญหาที่โรงหมักสุราให้เสร็จเรียบร้อยใจแทบขาด แต่การจราจรมันช่างไม่อำนวยเสียเหลือเกิน เสียงบีบแตรอย่างเร่งรีบ ไม่ทำให้รถด้านหน้าขยับได้เร็วเลยสักนิด ยังดีที่เฟยเถา หยิบนิยายติดมือมาอ่านแก้เบื่อด้วย เธออ่านค้างทิ้งเอาไว้ จึงคิดจะอ่านรวดเดียวให้จบระหว่างเดินทาง คิดว่าจะอ่านเพื่อลดความเบื่อหน่ายจากจราจรที่ติดขัด แต่เธอก็ต้องหัวเสียไปกับนางร้ายที่ชื่อเดียวกับเธอ วางแผนชั่ว ยั่วยวนพระเอก จางเจียวเหอ บัณฑิตรูปงามเพียงหนึ่งเดียวในหมู่บ้าน เฟยเถาอ่านจนจบก็ได้แต่นึกเห็นใจ ความลุ่มหลงที่ฟางเฟยเถามีต่อจางเจียวเหอ แม้เขาจะยอมแต่งนางอย่างที่นางต้องการ หลังจากที่เขาได้เป็นขุนนางสมใจ แต่ดูเหมือนว่าจะยอมให้นางได้เป็นเพียงแค่อนุเท่านั้น ความรักทั้งหมดของจางเจียวเหอ มอบให้กับคุณหนูสาม ถังจินเซียน บุตรีท่านเจ้าเมือง ในเมืองหูหนาน แคว้นต้าฉี ไม่มีที่ว่างใดให้ฟางเฟยเถาเข้าไปได้แม้เพียงเศษเสี้ยว ความอิจฉาที่ฟางเฟยเถามี ทำให้นางวางแผนร้ายกาจทำร้ายถังจินเซียนอยู่ปล่อยครั้ง หนักสุดคงเป็นการวางแผนให้ถังจินเซียนแท้งบุตรของจางเจียวเหอ จนเมื่อความอดทนของ จางเจียวเหอหมดลง เขาจึงได้มอบความตายให้กับนาง ฟางเฟยเถา ถูกสาวใช้ข้างกายของนางเอง วางยาพิษที่จางเจียวเหอมอบให้ แม้แต่ตอนที่นางนอนทรมานรอความตายอยู่บนเตียง ร้องเรียกหาจางเจียวเหอเพียงใด เขาก็ไม่มาหานาง “ข้าผิดไปแล้ว เหตุใดท่านใจร้ายกับข้านัก อาเหอ...ข้าอยากพบท่าน” ดูความโง่ของนาง จะตายแล้วยังเรียกหาคนที่จะฆ่านางอีก ต่อให้ฟางเฟยเถา ตายลงก็ไม่มีผู้ใดสนใจ หรือถามหา เมื่อนางไม่มีครอบครัวเหลืออยู่ อีกทั้งผู้คนก็ต่างพากันรังเกียจนิสัยไร้ยางอาย และร้ายกาจของนาง ฟางเฟยเถา เธอเป็นสาวงามของหมู่บ้าน จะหาผู้ชายที่ดีกว่า จางเจียวเหอไม่ได้เลยเหรอ คนเขาไม่รัก ทำยังไงเขาก็ไม่รัก แต่อย่างว่า พระเอกก็ต้องคู่กับนางเอก เธอเป็นแค่ตัวละครที่นักเขียนสร้างขึ้นเพื่อให้นิยายมีสีสัน และให้คนอ่านเช่นฉันตามด่า ระหว่างที่เฟยเถากำลังคิดถึงเรื่องราวในนิยาย ลุงชุนก็พูดขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของเธอ “ดูเหมือนด้านหน้าจะเกิดอุบัติเหตุครับนายหญิง” “มีทางอื่นให้เลี่ยงไปได้ไหมลุงชุน หากไปช้ากว่านี้ผลกระทบจะยิ่งมีมากขึ้น” “ผมจะลองหาหนทางดู” ที่เฟยเถาต้องไปจัดการปัญหาด้วยตนเอง ผู้จัดการดันส่งสุราล็อตสำคัญไปให้คู่ค้าผิด หากลูกค้าที่รับของผิดไป ยอมคืนของให้เธอก็คงได้อาบน้ำเข้านอนแล้ว แต่เพราะทางลูกค้าไม่ยอมที่จะคืนของ ด้วยเห็นว่าเป็นสุราสูตรใหม่ ทางลูกค้าคนสำคัญเห็นว่าสูตรสุราของตนหลุดไปบริษัทคู่แข่งก็จะยกเลิกสัญญาการค้าทั้งหมด กว่าที่เฟยเถาจะเจรจาได้คู่ค้าคนนี้มา เธอต้องวิ่งนำตัวอย่างสุราไปเสนอให้เขานานถึงห้าเดือน แต่ละครั้งก็มีการเปลี่ยนแปลงปรับปรุงสูตรให้เป็นแบบเฉพาะสำหรับลูกค้าคนนี้เท่านั้น สูตรที่ส่งไปครั้งล่าสุด ทำให้เฟยเถาได้การค้าครั้งใหญ่มาครอบครองจนได้ ตอนนี้ผู้จัดการโรงงาน ทำได้เพียงรั้งตัว ตัวแทนของลูกค้าเอาไว้ เพื่อให้เฟยเถาไปแก้ไขสถานการณ์ หากรถยังติดต่อไป ไม่ต้องพูดถึงว่าจะเดินทางถึงเมื่อไหร่ แต่การค้าของเธอก็คงเสียหลายหนักแน่ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบภายในรถหรู ชื่อที่ขึ้นปรากฏในหน้าจอทำให้เฟยเถาอย่างจะกรีดร้องออกมา “คนไม่อยู่แล้วใช่ไหม” น้ำเสียงของเฟยเถาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด “ขอโทษนายหญิงครับ ผมรั้งเอาไว้ไม่อยู่ คุณถังให้นายหญิงไปพบคุณหยวนในวันพรุ่งนี้ที่บริษัทครับ” เสียงปลายสายร้อนรนจนน่าเห็นใจ “หื้มมมม” เฟยเถากัดฟันแน่น ก่อนจะตัดสายทิ้ง คุณหยวน เป็นเจ้าของบริษัท จะคุยง่ายเหมือนตัวแทนได้ไง ต่อให้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความผิดพลาดตั้งแต่ขบวนการจัดเตรียมส่งสุราทั้งสองแห่ง แต่เฟยเถาที่เป็นเจ้าของกิจการจำต้องน้อมรับความผิดทั้งหมดไว้เอง “ลุงชุนเปลี่ยนไปบริษัทซันจินค่ะ” อย่างไรเฟยเถาก็ต้องเจรจาสุราล็อตนี้คืนมาให้ได้เสียก่อน พรุ่งนี้จะได้มีเรื่องแก้ตัวกับคุณหยวนได้ “ครับ” ลุงชุนเปิดไฟเลี้ยวเพื่อขอทางกลับรถ รถคันที่กำลังพุ่งตรงหน้าหยุดให้อย่างมีน้ำใจ แต่เรื่องที่ไม่คาดถึงก็เกิดขึ้น เมื่อรถของเฟยเถาเกือบจะกลับรถได้พ้นคันแล้ว รถบรรทุกที่วิ่งมาด้วยความเร็วเบรกไม่อยู่ น้ำฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสายทำให้รถเกิดเสียหลักพุ่งเข้าชนรถของเฟยเถาในส่วนด้านข้างที่เธอนั่งพอดี “กรี๊ดดดดดด” “นายหญิง!!!” เสียงกรีดร้องของเฟยเถา ทำให้ลุงชุนเสียสมาธิในการควบคุมรถ รถบรรทุกกระแทกเข้าส่วนท้ายของรถหรู จนหมุนอยู่กลางถนนไร้การควบคุม ก่อนจะพลิกคว่ำหงายท้องอยู่ข้างทาง ร่างของเฟยเถากระแทกไปทั่วตัวรถ เธอไม่ได้คาดเข็มคัดนิรภัยเช่นที่ลุงชุนทำ อาการของเธอจึงสาหัสไม่น้อย กระดูกหักหลายแห่ง ทั้งยังมีเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก พลเมืองดีหลายคนเข้ามาช่วยดึงร่างของทั้งสองออกมาอย่างทุลักทุเล ลุงชุนยังพอจะมีสติอยู่บ้าง มีเพียงหัวที่แตกจนเลือดไหลอาบลงมาที่ใบหน้า แต่เฟยเถาที่โดนชนเข้าอย่างแรง เธอเหลือเพียงลมหายใจรวยรินเท่านั้น “นายหญิง นายหญิง” ลุงชุนคลานเข้ามาหาเฟยเถา เด็กน้อยที่เขาดูแลมาตั้งแต่เล็ก หลังจากที่สูญเสียบิดามารดา ลุงชุนกับภรรยาก็ดูแลเฟยเถาราวกับเป็นบุตรของตน ปากก็ร้องเรียกเฟยเถา และหันไปขอร้องให้พลเมืองดีช่วยเรียกรถพยาบาลมาให้หน่อย แทบจะเรียกได้ว่าลุงชุนคือมือขวาของเฟยเถาเลย ไม่ว่าเรื่องเล็กเช่นการใช้ชีวิต จนไปถึงเรื่องงานของเธอ ก็มักจะมีลุงชุนกับภรรยาของเขาคอยอยู่เคียงข้างมาตลอด “...” เฟยเถาเจ็บปวดภายในจนไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้ เธอได้แต่มองลุงชุนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ความรู้สึกเจ็บเจียดตายเธอก็เพิ่งจะเคยได้สัมผัส เฟยเถาเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ฝนดูเหมือนจะตกแรงขึ้นเล็กน้อย “ตอนที่คุณพ่อ คุณแม่ ประสบอุบัติเหตุก็เจ็บเหมือนหนูใช่ไหมคะ” คำถามในใจที่เหมือนจะไม่ได้รับคำตอบ พร้อมสติของเฟยเถาที่ค่อยๆ เลือนรางลง หนังสือนิยายที่ตกลงมาอยู่ข้างตัวเฟยเถา ถูกลมพัดไปหน้าที่เขียนถึงฟางเฟยเถาเอาไว้ ก่อนที่ตัวหนังสือด้านในจะถูกน้ำฝนชะล้างทำให้เลือนรางจางหายไป เสียงรถพยาบาล เสียงลุงชุนร้องเรียก เพื่อให้เธอได้สติ เฟยเถาไม่รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว ร่างของเธอถูกพาไปส่งที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว แต่เป็นเรื่องโชคร้าย อวัยวะภายในเสียหายอย่างมาก จนไม่อาจยื้อชีวิตของเธอกลับมาได้