เสิ่นอินกำลังลงจากรถม้าได้ยินเสียงม้าดังกุบกับอยู่เบื้องหลังเมื่อหันไปก็สบสายลุ่มลึกอำพันน่าเกรงขามคู่หนึ่ง
“ถวายพระพรองค์รัชทายาทเพคะ”
เสิ่นอินเดิมก็มีความงามพิลาสพิสุทธิ์เมื่อได้รับปรับเปลี่ยนอาภรณ์เครื่องประดับก็ทำนางกลายเป็นหญิงสูงศักดิ์โฉมสะคราญไม่มีผู้ใดเปรียบเทียบได้
ต้าเหว่ยมองสำรวจเด็กสาวตรงหน้าปาดหนึ่งใบหน้าระบายยิ้มสุภาพอ่อนโยนอย่างวิญญูชน
“ในงานเลี้ยงครั้งก่อนข้าไม่ได้เตรียมของยินดีที่เจ้าสอบเข้าสำนักศึกษาได้ รู้สึกผิดยิ่งนัก”
“แค่เพียงองค์รัชทายาทระลึกถึงแม้ไม่มีของกำนัลก็เป็นพระเมตตาแล้วเพคะ”
ภายในใจของเสิ่นอินรู้สึกตระหนกเหตุใดองค์รัชทายาทคล้ายกำลังเกี้ยวพานางอยู่ ในขณะที่กำลังหาทางเอาตัวรอดก็มีเสียงเกาฮูหยินดังขึ้น
“ถวายพระพรองค์รัชทายาท”
ข้างกายนางยังมีเสิ่นจือยืนทำความเคารพอย่างสตรีรู้ความ เสิ่นอินกำลังจะปลีกตัวจากไปก็โดนต้าเหว่ยร้องทักไว้
นางจึงไร้หน
