เฉิงอ๋องเดินถือกระถางหญ้าลิ้นฟ้ามุ่งไปยังตำหนักคุนหยวนชิง ใบหน้าระบายรอยยิ้มอบอุ่น เมื่อไปถึงก็ถูกเชิญเข้าไปในตำหนักทันที
ต้าหยวนชิงเห็นหลานรักก็คลี่ยิ้มอย่างยินดี ปรายสายตามองกระถางต้นไม้แล้วถามขึ้น
“หญ้าชนิดนี้คงเป็น หญ้าลิ้นฟ้ากระมัง”
“ขอรับท่านลุง”
“ฮืม...ค่าใช้จ่ายก็เบิกที่กองคลังเสียนะ”
กล่าวได้ว่าฮ่องเต้ไว้ใจเฉิงอ๋องยิ่งนัก ไม่ทันสอบถามก็มอบหมายงานให้จัดการทันที
“ขอบพระทัยท่านลุงที่ไว้ใจหลาน”
ต้าหยวนซิงปรายสายตามองหลานชายอย่างพินิจ แววตาทอประกายอบอุ่น
“ไม่เลว ๆ อี้หยาง...สีหน้าของหลานตอนนี้ดูดีมาก”
เฉิงอ๋องยิ้มบาง ๆ พูดขึ้น
“เพราะบารมีท่านลุงทำให้ข้าไม่ลำบากจนเกินไป”
ต้าหยวนชิงหัวเราะเบา ๆ พอใจกับคำกล่าวของหลานชายแล้วตรัสหยอกล้อชายหนุ่มต่อ
“แสดงว่า...สำเร็จแล้วสินะ”
“กล่าวได้ว่าสำเร็จแล้วขอรับ”
พระเนตรของฮ่องเต้ทอประกายยินดีทว่าเมื่อนึกถึงบางเรื่องก็หม่นแสงล
