หลังราชโองการออกมา ผู้ที่ได้รับคำสั่งก็ต่างเตรียมตัวออกเดินทาง บรรยาศครื้นเครงต่างจากตำหนักบูรพาที่แม้กระทั่งเงาของก้อนเฆมก็ดูอึ้มครึมมากกว่าปกติ
พระชายาเสิ่นจือ บีบผ้าในมือปิดจนเป็นเกลียวนางกัดริมฝีปากจนแทบจะเป็นแผล องค์รัชทายาทไม่ได้รับราชโองการเพื่อสร้างผลงานนางก็ยังพอกล้ำกลืนได้ ทว่านังจิ้งจอกเสิ่นอินกลับได้ร่วมขบวนเสด็จไปกับเฉิงอ๋อง ยิ่งคิดยิ่งไม่อาจอดกลั้นโทสะนี้
นางจึงสั่งนางกำนัลเสียงต่ำ
“เตรียมรถม้า ข้าจะไปหาท่านแม่”
ที่จวนเสนาบดีเสิ่นเถียน กัวฮูหยินกำลังจัดสั่งบ่าวไพร่จัดเตรียมข้าวของให้เสิ่นอินด้วยตนเอง แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความแค้นทว่าใบหน้าของก็ยังระบายเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
นางเงยหน้ามองเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินตรงมาหานาง เมื่อหรี่สายตามองดูก็เห็นผู้ที่เดินนำหน้าคือ พระชายาเสิ่นจือ บุตรสาวของนางเอง นางรีบเดินออกไปต้อนรับ
“ถวายพระพรพระชายา จะเสด็จมาไยไม่แจ้งข่าวให้แม่ทร
