เมื่อม่านราตรีโรยตัวลงมา เฉิงอ๋องก็ยังอดใจไม่ไหวไปเยือนห้องพักของจางซูอิน เมื่อบ่าวไพร่ปิดประตูออกจากห้อง เขาจึงปรากฏกาย
แม้เฉิงอ๋องจะมาอย่างไร้สุ่มเสียงแต่คล้ายจางซูอินจะรู้ตัวอยู่ก่อนแล้ว นางชำเลืองมองชายหนุ่ม ใบหน้าระบายยิ้มบาง ๆ
“ข้าเพียงอยากเจอหน้าเจ้าก่อนนอน”
เฉิงอ๋องเดินมานั่งข้างกายพร้อมกุมมือของหญิงสาวขึ้นมา
“อี้หยาง ห้องพักของข้าหรูหราเกินไปหรือไม่”
จางซูอินพูดพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ หากคาดเดาไม่ผิดห้องนางน่าจะเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในจวนแห่งนี้
“เจ้าเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยควรจะต้องได้พักผ่อนอย่างดี”
จางซูอินเอนกายซบลงอกชายหนุ่มคิดแล้วพูดขึ้น
“พวกเขาได้ปลาและสูตรการทำปลาเปรี้ยวหวานกับน้ำแกงแล้วใช่หรือไม่”
หลังจากทำอาหารเสร็จ นางก็ให้คนนำไปส่งเรือนของพ่อค้าปลาพร้อมสูตรอาหารหวังว่าพวกเขาจะใช้ประโยชน์ต่อไป
“ข้าให้คนจัดไปจัดการเรียบร้อยแล้ว”
เฉิงอ๋องพูดพลางเอามือลูบศรีษะ
