Nang makauwi na kami sa bahay, nagpaalam ako sa mag-ama na aakyat muna sa aking silid, at iniwan lang sa baba ang aking pinamili. Wala pa ako sa mood na mag-ayos ng mga bagay para sa adventures namin ng mga bata.
Ipinikit ko ang aking mga mata habang nakaupo sa gilid ng kama at pilit na binalikan ang mga kaganapan kanina sa mall. At paulit-ulit kong itinatanong sa aking sarili kung bakit pa kami muling pinagtagpo ni Omar. Fifteen years? So what kung hanggang ngayon ay naalala ko pa rin ang kanyang birthday, so what kung hindi ko pa rin makalimutan ang kanyang cellphone number na ginamit noong highschool namin, so what kung hindi pa rin mawala sa aking memorya kung gaano katangos ang kanyang ilong at kung gaano ka-expressive ang kanyang mga mata? Yes, naalala ko pa ang lahat pero talaga na
