นัทมนคิดอะไรเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงรถเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าตึก แล้วร่างสูงในชุดโต๊ปสีขาวก็ลงมาจากรถ แต่ขณะที่ชายคนนั้นจะก้าวเดินเข้าไปในโถงด้านหน้า สายตาดุดันคู่นั้นที่บังเอิญเหลือบมาเห็นเธอเข้าก่อน ก็ทำให้เขาเปลี่ยนทิศทางที่เดิน มาทางเธอกับจาคอปแทน
นัทมนไม่ได้หลบไปไหน เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ อย่างน้อยการที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าคฤหาสน์ ปล่อยให้เขาขับรถเข้ามาได้ ก็เป็นการยืนยันได้อย่างหนึ่งว่า ชายตรงหน้าไม่ใช่คนร้าย
“สวัสดีครับ คุณคงเป็นพี่เลี้ยงของจาคอป และนั่นคงเป็นหมาป่าน้อย จาคอป”
นัทมนขมวดคิ้ว ยิ้มเจื่อนๆ อีกฝ่ายเห็นท่าทางไม่แน่ใจนั้น เลยยิ้มบางๆ แล้วขยายความต่อ
“ขอโทษทีครับ ผมลืมแนะนำตัวเอง ผมชื่อริฟฮานเป็นญาติผู้พี่ของคามิน ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
ดวงตาดุดันเมื่อครู่ที่นัทมนมองเห็นพลันอ่อนแสงลง นัทมนเปิดยิ้มให้เขา
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนัทมน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ แล้
