บรรยากาศที่มืดลงยังไม่เท่ากับที่นัทมนกำลังจะเจอกับมหันตภัยร้าย ที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ เธอสัมผัสได้ถึงเสียงหวีดหวิวของลมที่ดังมาไกลๆ แต่บรรยากาศที่สลัวเกินไปก็ไม่อาจสามารถทำให้เธอมองเห็นได้ว่า ลมนั้นมาจากทิศทางใดกันแน่ แต่ลมนั้นเริ่มพัดมาแรงขึ้น แรงขึ้น พัดพาเม็ดทรายมาปะทะร่าง
“คงไม่โชคร้ายมาเจอเข้ากับพายุทะเลทรายหรอกนะ นัทมนเอ๋ย ตอนก้าวเท้าออกจากบ้าน สงสัยจะก้าวเท้าขวาก่อน ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้”
ยังโชคดีอยู่บ้างที่รถคันนี้มีไฟฉายอยู่ด้วย เธอรีบเปิดไฟฉายขนาดกระชับมือที่ถือติดมือลงมาด้วย เพื่อใช้นำทางวิ่งจากเนินทรายกลับมาที่รถ สายลมแรงและเสียงหวีดเริ่มดังใกล้เข้ามาไล่หลัง นัทมนรีบเร่งฝีเท้าเพื่อกลับไปที่รถให้ทัน แต่การวิ่งบนพื้นทรายก็ไม่ง่ายเอาเสียเลย ขาทั้งสองข้างหนักอึ้ง ราวกับจมปลักอยู่ในโคลน กว่าจะยกขาได้แต่ละข้างก็แทบแย่ แถมยังต้องแข่งกับเวลา เธอภาวนาในใจว่า ขออย่าให้ต้องมาตายใน
