ฝ่าเท้าของหล่อนสั่นเทาราวกับกำลังยืนอยู่ภายใต้พื้นดินที่กำลังไหววิปโยค หัวใจของหล่อนก็เช่นกัน มันทั้งเต้นแรงและเย็นวาบ หล่อนพยายามฝืนทนต่อความโหยหาที่มีต่อเขา พยายามทำให้เหมือนกับว่าการเผชิญหน้ากับเขาในครั้งนี้มันก็แค่หน้าที่ แต่...
หัวใจของหล่อนมันควบคุมไม่ได้ หล่อนกำลังตื่นเต้นที่จะได้พบหน้าเขาอีกครั้ง
มือเล็กที่โอบประคองถาดอาหารสั่นไม่หยุด ฝ่ามือที่เย็นเฉียบกำแน่นเป็นกำปั้นและทุบลงบนประตูไม้เบื้องหน้าหนึ่งครั้งเบาๆ
ไม่มีเสียงตอบกลับมา หล่อนเคาะอีกครั้งก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาเช่นเดิม ดังนั้นหล่อนจึงเลือกที่จะถือวิสาสะผลักบานประตูใหญ่เข้าไปภายในห้องทำงานของเขา
ว่างเปล่า...
หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ว่างเปล่า ไม่มีร่างกำยำของลีโอนาโดอยู่ตรงนั้น ความผิดหวังลูกใหญ่วิ่งเข้าใส่อย่างแรงจนหัวใจกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
หล่อนต้องยืนนิ่งตั้งสติอยู่นาน กว่าจะสามารถเคลื่อนไหวร่างกายไปวางถาดอาหารบนโต๊
