“ใช่น่ะสิ ชมจากใจจริงเลยล่ะ” ลีโอนาโดหลุดหัวเราะออกมา “กินสินิวัฒน์ กินให้หมด เดี๋ยวพิมนราจะเสียน้ำใจนะ” ชายหนุ่มคะยั้นคะยอ และนิวัฒน์ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกินต่อไป
“อร่อยจริงๆ ใช่ไหมวัฒน์”
“อืม อร่อยมากพิม”
นิวัฒน์แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ นี่พิมนราลืมไปแล้วหรือไงว่าตัวเองเป็นพวกที่ลิ้นจระเข้
“เราไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าตัวเองจะสามารถทำกับข้าวได้อร่อยจนวัฒน์ชมแบบนี้”
นิวัฒน์กินไปสักพักก็ทนไม่ไหวอีก จำต้องวางช้อนและเงยหน้าที่แดงก่ำขึ้นมองพิมนรา
“พิม...พอดีวัฒน์นึกได้ว่าต้องพาแม่ไปหาหมอ ขอตัวกลับก่อนนะ” นิวัฒน์รีบลุกขึ้นทันที ราวกับเกรงว่าจะถูกใครกระชากให้ลงไปนั่งกินต่อ
“จะรีบกลับไปทำไมล่ะนิวัฒน์ กินให้หมดก่อนสิ เหลืออีกครึ่งเดียวเอง”
“นั่นสิวัฒน์ เดี๋ยวกลับบ้านพร้อมกันก็ได้”
“คือวัฒน์กินต่อไม่ไหวจริงๆ เอ่อ...วัฒน์หมายถึง อยู่ต่อไม่ได้แล้วจริงๆ เดี๋ยวเลยเวลาหมอนัดแล้วแม่จะโกรธ ขอตัว
