ดินเนอร์มื้อค่ำ_
"บอกให้เดินดีๆไง" มาเฟียหนุ่มดุเสียงเข้ม ยามมองร่างบางคล้ายกับเดินขากระเผกข้างนึง มันผิดแปลกไปจากปกติ หากคนอื่นมองคงจะส่งผลเสียกับหญิงสาว
"พี่สกายทำหนูขนาดนี้ ยังให้เดินปกติได้อีกหรอ" เสียงหวานพยามลดอาการงี่เง่าลง สกายเล่นเสพสุขร่างกายเธอจนหมดแรง ครั้นจะยกขาแต่ละก้าวยังลำบาก แถมชุดสวยไปที่เตรียมมา ยังถูกโยนทิ้งไม่ให้ใส่เลย ต่อให้ราคาจะสูงขนาดไหน เขายังปล่อยผ่านไร้ใยดี
"ถ้ายังยอกย้อนอีก เข้าห้องต่อจนเช้าเอาไหม" เสียงเข้มเริ่มดังขึ้น ยิ่งสนิทดูท่าเธอจะไม่เกรงกลัวเขาเหมือนเดิม ต้องปราบพยศให้หลาบจำในบางครั้ง แม้จะกลั้นขำในใจตั้งหลายครั้ง
"อะไรคือจนเช้าอะ?" เปเปอร์ถามด้วยหน้าตาบริสุทธิ์ ผิดจากสายตาเจ้าเล่ห์ ถึงจะอายุน้อยกว่าแต่เรื่องงานจนป่านนี้ ต้องถือว่าอายุน้อยที่มีสินทรัพย์หมื่นล้านทีเดียว เขาเดินมาในช่วงที่สองคนไม่ได้สนใจรอบกาย ได้ยินเข้าหูเต็มๆ
"เรื่องชาวบ้านนี่เสือ
