“พลอย เป็นบ้าอะไร” กลวัชรที่เห็นแบบนั้น ก็รีบเดินเข้ามาจับตัวพลอยไว้อย่างเตือนสติ
“อีบ้านี่ มันแกล้งเรา มันแกล้งทุกคน มันอยากเอาคืนตอนมันฝึกงาน อยากเอาคืนสิ่งที่เราทำกับมัน!” เมื่อเรื่องทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้ พลอยก็พูดขึ้น อย่างคนที่สติแตก
“หึ เธอก็รู้ตัวหนิ ว่าตัวเองชอบแกล้งคนอื่น ตอนนั้นฉันโกรธ ฉันถือสามาก แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว เพราะคนอย่างพวกเธอ ไม่มีผลอะไรต่อชีวิตฉันทั้งนั้น ฉันไม่เอามาคิดให้เปลืองเวลาชีวิตหรอก”
“กรี้ดดดด อีบ้า!”
“พลอย! หยุดได้แล้ว” กลวัชรก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง เพราะตอนนี้มีสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา จนเขาก็แทบอยากออกไปจากตรงนี้เพราะรู้สึกอาย
“ส่วนคุณ ในเรื่องส่วนตัว ฉันก็ไม่ได้ถือสาอะไรเลยนะ แต่เรื่องบริษัท คุณเองก็ต้องรับผิดชอบด้วย”
“คะ...ครับ” แล้วกลวัชรก็ก้มหน้าลงอย่างคนที่รู้สึกผิด ก่อนจะเดินคอตกออกจากตรงนั้นไป ไม่แม้แต่จะสนใจพลอยอีก เพราะอนาคตเขามันจะ
