โซ่เสน่หาเมียบำเรอ

โซ่ตรวน

เช้าวันต่อมา...

ร่างบางของหญิงสาวต้องพยุงตัวลุกขึ้นด้วยความปวดร้าว ร่างของเธอระบมอย่างหนักจากบทรักของชายหนุ่ม ซึ่งเพียงแค่หญิงสาวขยับตัวเท่านั้นชายหนุ่มก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที สายตาคมกริบของเขาจดจ้องมาที่ใบหน้าของหญิงสาวด้วยความเสียดาย

ธีภพต้องทำตามกฏของตนเอง ถึงแม้จะรู้สึกถูกใจหญิงสาวมากแค่ไหน แต่เขาจะไม่มีวันรับผู้หญิงที่ใช้เงินซื้อมาเป็นภรรยาของเขาอย่างแน่นอน

หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาสักพัก ธีภพจึงลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำ ชายหนุ่มเดินโทงเทงโดยไม่สวมใส่อะไร ส่งผลให้คนตัวเล็กรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย เพราะรูปร่างของชายหนุ่มสมส่วนราวกับรูปปั้นที่ถูกปั้นแต่งมาอย่างงดงาม

ธีภพก้มลงเขียนเช็คเงินสด ก่อนที่เขาจะหันหน้ามาหาหญิงสาว แล้วยื่นเช็คเงินสดให้กับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ธารพิมลรับเช็คเงินสดมาถือไว้ในมือด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอทั้งดีใจและรู้สึกเศร้าใจในเวลาเดียวกัน เมื่อเช็คใบนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าความบริสุทธิ์ที่หญิงสาวหวงแหนมาทั้งชีวิต ต้องถูกชายหนุ่มผู้นี้ทำลายลงไปแล้ว

“ทำไมมันมากกว่าที่เราตกลงกันไว้คะ” ธารพิมลเอ่ยแย้งขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นตัวเลขในเช็คเงินสดที่มีมูลค่าสูงถึงสองแสนบาท

“นั่นคือทิป เธอบริการได้ถูกใจฉัน” ธีภพเอ่ยเสียงเรียบ

“ทิปแปดหมื่นนี่นะ” ธารพิมลเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ

“มากกว่านี้ฉันก็จ่ายได้ แค่นี้ถือว่าเล็กน้อย” ธีภพยังคงกล่าวเสียงเรียบ “อ้อ..อย่าลืมกินยานี่ล่ะ ฉันไม่อยากให้มีเด็กที่เกิดมาจากความใคร่ของเราสองคน” ธีภพยื่นยาคุมกำเนิดฉุกเฉินให้กับธารพิมล หญิงสาวรับไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เพราะเขาเอ่ยชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการให้มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาติดท้องเธอไปด้วย

“ขอบคุณค่ะ” ธารพิมลกล่าวพร้อมกับแกะยาออกมาหนึ่งเม็ดแล้วส่งยาเข้าไปในปาก จากนั้นก็ถือวิสาสะคว้าน้ำที่อยู่หัวเตียงมาดื่มตามทันที ชายหนุ่มมองตามด้วยความรู้สึกพอใจ ก่อนที่เขาจะเดินไปอาบน้ำ และเตรียมตัวไปทำงานในเช้าวันนี้

นาทีนี้ธารพิมลอยากจะร้องไห้เหลือเกิน เธอไม่ได้ยินดีกับเงินมหาศาลที่ได้เลยแม้แต่น้อย หญิงสาวกลับเสียใจในสิ่งที่เธอได้ทำลงไป สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอ ที่เธอควรสงวนไว้ให้กับชายที่เธอรัก บัดนี้มันได้ถูกย่ำยีลงไปสิ้น โดยชายที่เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของเขา

หลังจากที่ชายหนุ่มแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่มีคำล่ำลาใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อเขาออกไปจากห้อง ธารพิมลได้แต่ร้องไห้ตัวโยน เธอต้องการเพียงแค่ระบายความรู้สึกอัดอั้นตันใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก่อนที่จะพยุงตัวขึ้นจัดการตนเองและออกมาจากห้องแห่งความทรงจำแห่งนี้