เอกชยินทร์แบกอิงจันทร์กลับจากเดย์เอม่อนคลับ ในสภาพที่อิงจันทร์เริ่มไม่ได้สติ จนกระทั่งวางเธอนอนราบลงบนเตียง มือก็ถอดรองเท้าส้นสูงเธอออกด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
หากแต่การกระทำที่ทำอยู่อ่อนโยนเหลือเกิน..
ถึงสีหน้าจะตรงกันข้ามกับความรู้สึก แต่ดูท่าแล้วเขาพอใจมากกว่าที่ถูกอิงจันทร์สารภาพความในใจออกมา
ตัวจริงของประธานควินซีกรุ๊ปไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อยซะจริง..
สิ่งที่เธอขอมันอาจจะไม่ได้มากไปสำหรับเธอ แต่สำหรับเอกชยินทร์ที่เคยเจ็บเพราะคำว่ารักมาโดยตลอด มีแผลเป็นจุดใหญ่ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหายดี
“พี่อยากรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงอยากแต่งงานกับพี่..” เสียงหวานยานคราง ศีรษะโงนเงนไปมาหลังทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง
“อยาก” เขาตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะจดจ่อใบหน้าสวยที่ช้อนสายตามองมา
“เพราะพี่เอกเป็นคนเก่ง แล้วก็หล่อมากด้วยค่ะ” เธอว่าแล้วยิ้มแฉ่ง ก่อนจะทิ้งตัวล้มนอนบนเตียงใหญ่ แล้วพลิกตัวนอนขดเหมือนกุ้งด้วย
