ใช้เวลาสามวันในการสวดอภิธรรมศพ ก่อนวันรุ่งขึ้นอิงจันทร์จะเป็นคนนำเถ้ากระดูกของผู้เป็นแม่ไปลอยสู่แม่น้ำ
ตัวจากกันแสนไกลแต่ใจยังผูกพัน..
จวบจนกระทั่งตอนนี้อิงจันทร์ก็ยังไม่อยากยอมรับความจริง ว่าแม่ของเธอได้จากโลกใบนี้ไปแล้ว เพราะงั้นสภาพของอิงจันทร์เลยดูน่าเป็นห่วง จนเอกชยินทร์ถูกกำชับว่าอย่าปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเด็ดขาด
ร่างบางสวมเดรสสีดำใบหน้าดูอิดโรย ในขณะที่เดินเข้าบ้านวรโชติเมธาอย่างเชื่องช้า สายตาเหม่อลอยเหมือนคนไร้ซึ่งความรู้สึก ทั้งที่ข้างในใจกรีดร้องจนแทบคลั่ง
“ไม่ต้องประคองหรอกค่ะ ฉันเดินไหว” อิงจันทร์ยกมือปรามไม่ร้องขอความช่วยเหลือจากเขา
แต่พอปล่อยมือได้ไม่เท่าไหร่ อิงจันทร์ที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น จนเอกชยินทร์ต้องรีบเข้าไปประคองแล้วใช้โทนเสียงดุอีกฝ่ายทันที
“เธอจะโกรธจะเกลียดฉันก็ได้อิงจันทร์”
“....”
“แต่ถ้าไม่ไหว.. ก็บอกว่าไม่ไหวได้ไหม”
สิ้นประโยค
