“ฉันส่งนายแค่นี้นะ และอย่าได้มาเจอกันอีกเลย” โรสเอ่ยบอกและรีบหันหลังเดินเร็ว ๆ กลับขึ้นไปข้างบน
“หึ หึ ผีเสื้อของฉันเธออย่าคิดว่าจะบินหนีไปจากฉันได้โรส” ชายหนุ่มพูดและตามองร่างบางเดินจนหายลับตาไปเขาถึงยอมเดินกลับมาขึ้นรถหรูของตัวเอง เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพราะแต่นี้ต่อไปอย่าได้คิดว่าจะบินหนีไปไหนจากเขาได้อีก ถ้าเขาไม่เบื่อผีเสื้อตัวนั้นก็ไปไหนไม่ได้นอกจากเขาเบื่อและเขี่ยทิ้งไปเอง
ท่าเรือเดเนส
“เมื่อคืนมึงไปไหนมา” ทันทีที่ชิเอลก้าวขาเข้ามาเวกัสก็เอ่ยปากถามเป็นอันดับแรก เพราะอยู่ดี ๆ เจ้าตัวก็หุนหันพลันแล่นออกไปแล้วปล่อยให้เขานั่งอยู่คนเดียว
“ไปเน็ดมา”
“อืม ชีวิตมึงก็มีแต่เลือกพวกนี้แหละ ตั้งแต่สมัยเรียนจนมึงเรียนจบ มึงไม่เป็นเอดส์ตายก็บุญแล้ว”
“เหอะเป็นห่วงกูเหลือเกินนะ นี่มันยุคไหนแล้วถุงยางก็มีขายเกลื่อนกลาด ในคลังก็มีแต่ถุงยางนำเข้ากูจะกลัวทำไม” ชิเอลพูดอย่างไม่ยี่หระ เพราะเขามั่น
