“ตายจริง! ไม่รู้จะมีอันตรายอะไรรึเปล่านะคะ พราวนภายังเด็กอยู่เลย แล้วพ่อเลี้ยงไม่มีเบาะแสเลยหรือคะ วารีจะได้ส่งคนช่วยตามหาอีกแรง”
เธอแสดงเก่งเหมือนกันนะ สีหน้าท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนคิดแผนร้ายแท้ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมคิดว่าพราวนภาคงไปได้ไม่ไกลหรอก อีกไม่นาน เธอคงจะกลับมาเอง”
วารีทิพย์ยิ้มนิด สายตาพราวระยิบ วางมือลงบนหลังมือของสิงหรัตน์แล้วลูบไล้แผ่วเบา เป็นการทอดสะพานอย่างแนบเนียนที่เธอใช้กับเขาบ่อยๆ
“พ่อเลี้ยงอย่าเครียดไปเลยนะคะ เดี๋ยวเรื่องร้ายก็กลายเป็นเรื่องดีค่ะ”
เขาขมวดคิ้วมุ่น “เรื่องร้ายกลายเป็นเรื่องดี ยังไงเหรอครับ”
“ก็...ข่าวลือบอกว่าหนูพราวหนีตามคนรักไปนี่คะ ถ้ามันเป็นเรื่องของหัวใจ ยังไงก็ดีค่ะ คนรักกันดีกว่าคนเกลียดกันไม่ใช่หรือคะ”
ใช่...วารีทิพย์พูดถูก คนรักกันย่อมดีกว่าคนเกลียดกันอย่างแน่นอน ปากเธอดี เสียที่ใจเธอไม่ได้พูดอย่างนั้น เพร
